Παπαρήγα: Ετοιμάζεται συγκυβέρνηση
Παρά τις περί του αντιθέτου δημόσιες δηλώσεις, το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία ετοιμάζουν συγκυβέρνηση, εκτίμησε η Αλέκα Παπαρήγα, σε συνέντευξή της στην εφημερίδα Realnews.
Η γενική γραμματέας του ΚΚΕ υποστήριξε ότι η αντιπαράθεση των δύο κομμάτων εξουσίας αφορά στο ποιός θα έχει "το πάνω χέρι". Προέβλεψε ραγδαίες εξελίξεις, συμπληρώνοντας ότι θα είναι άκρως επικίνδυνες, "αν δεν παρέμβει αποφασιστικά ο λαός".Σχολιάζοντας το ενδεχόμενο δημιουργίας "αντιμνημονιακού μετώπου", υποστήριξε ότι όσοι λένε κάτι τέτοιο "κοροϊδεύουν", ενώ απέρριψε και το προσκλητήριο Τσίπρα για συνεργασία, λέγοντας ότι ο πρόεδρος του Συνασπισμού "θέλει να κρύψει τα αδιέξοδα και τις συγχύσεις που έχουν οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.
Ερωτηθείσα για τους "αγανακτισμένους", απάντησε ότι το σύστημα φοβάται μόνον το κίνημα που αναπτύσσεται στους χώρους δουλειάς.
Τέλος, τοποθετήθηκε για τη στάση του ΚΚΕ απέναντι στο Λεωνίδα Κύρκο, . "Την ώρα του θανάτου και της κηδείας επιλέξαμε τη σιωπή, αν και οι ύμνοι των αστικών κομμάτων είναι και αυτοί αποκαλυπτικοί", είπε.
1 σχόλιο. Σχολιάστε!
Ποια είναι η βαθύτερη αιτία που αναγκάζει τους ίδιους που εφηύραν το δικομματικό σύστημα να ετοιμάζονται τώρα να το κατεδαφίσουν;
Μετά τη μεταπολίτευση, το αστικό σύστημα έμαθε να αναπαράγεται πολιτικά μέσω της ενσωμάτωσης της λαϊκής διαμαρτυρίας, της διαφθοράς και των μικροπαροχών. Η μετεμφυλιακή καταστολή, που προδικτατορικά είχε τον κύριο λόγο στην αντιμετώπιση της κοινωνικής διαμαρτυρίας, με τη μεταπολίτευση πέρασε σε δεύτερο πλάνο.
Έτσι δημιουργήθηκε το δικομματικό πολιτικό σύστημα, όπου μαζικά αστικά κόμματα με οργανωμένη βάση τσακώνονται και όπου η κατάληψη της διακυβέρνησης από καθένα από αυτά συνεπαγόταν υλικές απολαβές για τον λαϊκό κόσμο που είχε ενσωματώσει. Αυτός ήταν ο κύριος τρόπος απορρόφησης της κοινωνικής διαμαρτυρίας και ενσωμάτωσης του λαϊκού παράγοντα από τη μεταπολίτευση και εξής.
Αλλά όπως φαίνεται τώρα φτάσαμε στο τέλος εποχής. Η πτώση του ποσοστού του κέρδους οδηγεί την ελληνική αστική τάξη σε άγρια επίθεση περικοπής των κοινωνικών παροχών προς το λαϊκό παράγοντα, σε αύξηση των ωρών εργασίας και των απαιτούμενων για σύνταξη ετών, σε μείωση των μισθών.
Στη μαρξιστική γλώσσα αυτό ονομάζεται αύξηση της απόλυτης υπεραξίας, σε αντίθεση με την αύξηση της σχετικής υπεραξίας που προκύπτει από την εισαγωγή νέων τεχνολογιών και τις καινοτομίες. Η ουσία είναι ότι η ελληνική αστική τάξη ούτε ήθελε ούτε θέλει να ξοδευτεί για επενδύσεις που θα της επέτρεπαν να αυξήσει το μερτικό της στο κοινωνικό προϊόν. Προτιμά τη βίαιη απόσπαση επιπλέον υπερπροϊόντος από τον κόσμο της εργασίας.
Στις συνθήκες αυτές οι διαδικασίες ενσωμάτωσης που οικοδόμησαν το μεταπολιτευτικό καθεστώς γίνονται κενές περιεχομένου. Το σύστημα ανοικτά πλέον δε μπορεί να απορροφήσει την κοινωνική διαμαρτυρία με τις μέχρι τώρα μεθόδους.
Από δω προκύπτει αδυναμία διακυβέρνησης των αστικών κομμάτων με τους τρόπους που μέχρι σήμερα χρησιμοποιούσαν και επομένως πολιτική κρίση. Η πολιτική κρίση αυτή τη στιγμή εκφράζεται και με την πλήρη απαξίωση των πολιτικών στη συνείδηση των πολιτών, την απόρριψη στις δημοσκοπήσεις των μεγάλων κομμάτων, τις επιθέσεις κατά βουλευτών ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
Αλλά κυρίως εκφράζεται με τις τεράστιες συγκεντρώσεις στις πλατείες των λεγόμενων "αγανακτισμένων". Οι οποίες συγκεντρώσεις αποτελούν την «εισβολή» του λαϊκού στοιχείου στην πολιτική κρίση. Ποια είναι η στάση του ΚΚΕ απέναντι στην εξέλιξη αυτή, τη σημαντικότερη από την αρχή της κρίσης;
Για να το δούμε αυτό ας δούμε επί τροχάδην τη στάση του ΚΚΕ συνολικά την περίοδο αυτή.
Αρχικά θεώρησε ότι η κρίση του χρέους δεν αποτελούσε ξεχωριστό στοιχείο της συγκυρίας. Πίσω από σχήματα του τύπου «ο καπιταλισμός φέρνει πάντα κρίσεις και η λύση είναι ο σοσιαλισμός» προσπερνούσε την ανάγκη «συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης». Το ζήτημα του χρέους το αντιμετώπισε με αμηχανία και θέσεις συγκεκριμένες που θα αξιοποιούσαν την εμπειρία των μαζών και την αγωνία τους δεν είχε.
Παρεκκλίσεις σαν αυτές του ΚΚΕ, που μεταθέτει την άμεση πολιτική πάλη για τα κομβικά ζητήματα της συγκυρίας στην αφηρημένη πάλη «για σοσιαλισμό» είναι αρχαίες στο σοσιαλιστικό κίνημα. Δείτε τις θέσεις του Λασσάλ που κριτικάρει ο Μαρξ στη «Κριτική του Προγράμματος της Γκότα».
Το ΚΚΕ είχε τη στάση αυτή όσο η συμπεριφορά των λαϊκών μαζών του επέτρεπε ακόμη να ποζάρει ως πρωτοπόρο κόμμα, καθοδηγητής της κοινωνικής πάλης για την ανατροπή του καπιταλισμού. Όμως οι κινητοποιήσεις των πλατειών έθεσαν σε αμφισβήτηση το ρόλο που το ΚΚΕ είχε διαλέξει για τον εαυτό του.
Αντί λοιπόν το ΚΚΕ να δει αυτοκριτικά την πολιτική του, να διαχυθεί μέσα στο αυθόρμητο κίνημα και να αναλάβει τις πραγματικές ευθύνες οργάνωσής του, επινόησε τώρα μια νέα θεωρία: Ότι οι κινητοποιήσεις του λαού στις πλατείες δεν είναι το «πραγματικό» κίνημα, αλλά το πραγματικό κίνημα είναι «στους τόπους δουλειάς», όπου εκεί δίνεται η πραγματική μάχη.
Εκτός από κλασικό οικονομισμό που αποπνέει η θεωρία αυτή, δηλαδή απεμπόληση της γνωστής θέσης για την προτεραιότητα της πολιτικής πάλης απέναντι στη συνδικαλιστική πάλη, έχουμε τώρα να κάνουμε με μια παραπέρα αποστασιοποίησης από τη ριζοσπαστικοποίηση των "αγανακτισμένων" μαζών και της νεολαίας και με μια εμβάθυνση της καχυποψίας απέναντι στο αυθόρμητο κίνημα.
Η αδυναμία του ΚΚΕ να βρει το βηματισμό του συνδυάζεται με τις αντίστοιχες παραπομπές από το ΣΥΝ της αντιμετώπισης της κρίσης μέσα στην (ανύπαρκτη) «Ευρώπη των λαών». Ο ΣΥΝ, παραδομένος στην ευρωλαγνεία του, παραπέμπει κι αυτός τη λύση σε ένα φαντασιακό χωρόχρονο, ανίκανος να πει συγκεκριμένα πράγματα για τη συγκεκριμένη κατάσταση.
Έχουμε λοιπόν μια συνολική ανικανότητα της Αριστεράς να δώσει διέξοδο στη ραγδαία ογκούμενη δυσαρέσκεια και διαμαρτυρία των λαϊκών μαζών ενώ ταυτόχρονα, στις πλατείες το αυθόρμητο κίνημα ψάχνει να βρει ένα δρόμο.
Όσο η κατάσταση αυτή δυναμώνει, τόσο αυξάνει ο κίνδυνος αντιδημοκρατικών εκτροπών. Διότι η πολιτική κρίση που αναπτύσσεται μπορεί να αποκτήσει διέξοδο με δυο τρόπους. Ή με την ανατροπή του πολιτικού αυτού συστήματος από το λαϊκό παράγοντα, λύση που πρ
Μετά τη μεταπολίτευση, το αστικό σύστημα έμαθε να αναπαράγεται πολιτικά μέσω της ενσωμάτωσης της λαϊκής διαμαρτυρίας, της διαφθοράς και των μικροπαροχών. Η μετεμφυλιακή καταστολή, που προδικτατορικά είχε τον κύριο λόγο στην αντιμετώπιση της κοινωνικής διαμαρτυρίας, με τη μεταπολίτευση πέρασε σε δεύτερο πλάνο.
Έτσι δημιουργήθηκε το δικομματικό πολιτικό σύστημα, όπου μαζικά αστικά κόμματα με οργανωμένη βάση τσακώνονται και όπου η κατάληψη της διακυβέρνησης από καθένα από αυτά συνεπαγόταν υλικές απολαβές για τον λαϊκό κόσμο που είχε ενσωματώσει. Αυτός ήταν ο κύριος τρόπος απορρόφησης της κοινωνικής διαμαρτυρίας και ενσωμάτωσης του λαϊκού παράγοντα από τη μεταπολίτευση και εξής.
Αλλά όπως φαίνεται τώρα φτάσαμε στο τέλος εποχής. Η πτώση του ποσοστού του κέρδους οδηγεί την ελληνική αστική τάξη σε άγρια επίθεση περικοπής των κοινωνικών παροχών προς το λαϊκό παράγοντα, σε αύξηση των ωρών εργασίας και των απαιτούμενων για σύνταξη ετών, σε μείωση των μισθών.
Στη μαρξιστική γλώσσα αυτό ονομάζεται αύξηση της απόλυτης υπεραξίας, σε αντίθεση με την αύξηση της σχετικής υπεραξίας που προκύπτει από την εισαγωγή νέων τεχνολογιών και τις καινοτομίες. Η ουσία είναι ότι η ελληνική αστική τάξη ούτε ήθελε ούτε θέλει να ξοδευτεί για επενδύσεις που θα της επέτρεπαν να αυξήσει το μερτικό της στο κοινωνικό προϊόν. Προτιμά τη βίαιη απόσπαση επιπλέον υπερπροϊόντος από τον κόσμο της εργασίας.
Στις συνθήκες αυτές οι διαδικασίες ενσωμάτωσης που οικοδόμησαν το μεταπολιτευτικό καθεστώς γίνονται κενές περιεχομένου. Το σύστημα ανοικτά πλέον δε μπορεί να απορροφήσει την κοινωνική διαμαρτυρία με τις μέχρι τώρα μεθόδους.
Από δω προκύπτει αδυναμία διακυβέρνησης των αστικών κομμάτων με τους τρόπους που μέχρι σήμερα χρησιμοποιούσαν και επομένως πολιτική κρίση. Η πολιτική κρίση αυτή τη στιγμή εκφράζεται και με την πλήρη απαξίωση των πολιτικών στη συνείδηση των πολιτών, την απόρριψη στις δημοσκοπήσεις των μεγάλων κομμάτων, τις επιθέσεις κατά βουλευτών ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
Αλλά κυρίως εκφράζεται με τις τεράστιες συγκεντρώσεις στις πλατείες των λεγόμενων "αγανακτισμένων". Οι οποίες συγκεντρώσεις αποτελούν την «εισβολή» του λαϊκού στοιχείου στην πολιτική κρίση. Ποια είναι η στάση του ΚΚΕ απέναντι στην εξέλιξη αυτή, τη σημαντικότερη από την αρχή της κρίσης;
Για να το δούμε αυτό ας δούμε επί τροχάδην τη στάση του ΚΚΕ συνολικά την περίοδο αυτή.
Αρχικά θεώρησε ότι η κρίση του χρέους δεν αποτελούσε ξεχωριστό στοιχείο της συγκυρίας. Πίσω από σχήματα του τύπου «ο καπιταλισμός φέρνει πάντα κρίσεις και η λύση είναι ο σοσιαλισμός» προσπερνούσε την ανάγκη «συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης». Το ζήτημα του χρέους το αντιμετώπισε με αμηχανία και θέσεις συγκεκριμένες που θα αξιοποιούσαν την εμπειρία των μαζών και την αγωνία τους δεν είχε.
Παρεκκλίσεις σαν αυτές του ΚΚΕ, που μεταθέτει την άμεση πολιτική πάλη για τα κομβικά ζητήματα της συγκυρίας στην αφηρημένη πάλη «για σοσιαλισμό» είναι αρχαίες στο σοσιαλιστικό κίνημα. Δείτε τις θέσεις του Λασσάλ που κριτικάρει ο Μαρξ στη «Κριτική του Προγράμματος της Γκότα».
Το ΚΚΕ είχε τη στάση αυτή όσο η συμπεριφορά των λαϊκών μαζών του επέτρεπε ακόμη να ποζάρει ως πρωτοπόρο κόμμα, καθοδηγητής της κοινωνικής πάλης για την ανατροπή του καπιταλισμού. Όμως οι κινητοποιήσεις των πλατειών έθεσαν σε αμφισβήτηση το ρόλο που το ΚΚΕ είχε διαλέξει για τον εαυτό του.
Αντί λοιπόν το ΚΚΕ να δει αυτοκριτικά την πολιτική του, να διαχυθεί μέσα στο αυθόρμητο κίνημα και να αναλάβει τις πραγματικές ευθύνες οργάνωσής του, επινόησε τώρα μια νέα θεωρία: Ότι οι κινητοποιήσεις του λαού στις πλατείες δεν είναι το «πραγματικό» κίνημα, αλλά το πραγματικό κίνημα είναι «στους τόπους δουλειάς», όπου εκεί δίνεται η πραγματική μάχη.
Εκτός από κλασικό οικονομισμό που αποπνέει η θεωρία αυτή, δηλαδή απεμπόληση της γνωστής θέσης για την προτεραιότητα της πολιτικής πάλης απέναντι στη συνδικαλιστική πάλη, έχουμε τώρα να κάνουμε με μια παραπέρα αποστασιοποίησης από τη ριζοσπαστικοποίηση των "αγανακτισμένων" μαζών και της νεολαίας και με μια εμβάθυνση της καχυποψίας απέναντι στο αυθόρμητο κίνημα.
Η αδυναμία του ΚΚΕ να βρει το βηματισμό του συνδυάζεται με τις αντίστοιχες παραπομπές από το ΣΥΝ της αντιμετώπισης της κρίσης μέσα στην (ανύπαρκτη) «Ευρώπη των λαών». Ο ΣΥΝ, παραδομένος στην ευρωλαγνεία του, παραπέμπει κι αυτός τη λύση σε ένα φαντασιακό χωρόχρονο, ανίκανος να πει συγκεκριμένα πράγματα για τη συγκεκριμένη κατάσταση.
Έχουμε λοιπόν μια συνολική ανικανότητα της Αριστεράς να δώσει διέξοδο στη ραγδαία ογκούμενη δυσαρέσκεια και διαμαρτυρία των λαϊκών μαζών ενώ ταυτόχρονα, στις πλατείες το αυθόρμητο κίνημα ψάχνει να βρει ένα δρόμο.
Όσο η κατάσταση αυτή δυναμώνει, τόσο αυξάνει ο κίνδυνος αντιδημοκρατικών εκτροπών. Διότι η πολιτική κρίση που αναπτύσσεται μπορεί να αποκτήσει διέξοδο με δυο τρόπους. Ή με την ανατροπή του πολιτικού αυτού συστήματος από το λαϊκό παράγοντα, λύση που πρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου