Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011


ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΖΩΩΝ

Αρθρο 1
Ολα τα ζώα γεννιούνται με ίσα δικαιώματα στη ζωή και στη δυνατότητα ύπαρξης.
Αρθρο 2
Ο άνθρωπος οφείλει να σέβεται τη ζωή κάθε ζώου. Ο άνθρωπος ανήκει στο ζωικό βασίλειο και δεν μπορεί να εξοντώνει ή να εκμεταλλεύεται τα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου. Αντίθετα, οφείλει να χρησιμοποιεί τις γνώσεις του για το καλό των ζώων. Κάθε ζώο δικαιούται φροντίδας, προσοχής και προστασίας απο τον άνθρωπο.
Αρθρο 3
Κανένα ζώο δεν πρέπει να υποβάλλεται σε κακομεταχείριση ή απάνθρωπη συμπεριφορά. Αν η θανάτωση ενος ζώου θεωρηθεί υποχρεωτική πρέπει να γίνει στιγμιαία, ανώδυνα και χωρίς πρόκληση αγωνίας του ζώου.
Αρθρο 4
Κάθε ζώο δικαιούται να ζήσει στο φυσικό του χώρο (γή, θάλασσα, αέρα ) και να αναπαράγεται σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους. Η στέρηση ελευθερίας του ζώου ακόμη και όταν γίνεται για μορφωτικόυς σκοπούς είναι αντίθετη προς τη διακήρυξη δικαιωμάτων αυτού.
Αρθρο 5
Κάθε ζώο που απο παράδοση θεωρείται κατοικίδιο δικαιούται να ζήσει με το ρυθμό και τις συνθήκες ζωής και ελευθερίας που αντιστοιχούν στο είδος του. Η διαφοροποίηση αυτών των συνθηκών απο τον άνθρωπο έχει σκοπούς κερδοσκοπικούς και είναι αντίθετη προς τη διακήρυξη.
Αρθρο 6
Κάθε ζώο που αποτελεί σύντροφο του ανθρώπου έχει δικαίωμα διάρκειας ζωής ανάλογης με τη φυσική του μακροβιότητα. Η εγκατάλειψη ενος ζώου θεωρείται πράξη απάνθρωπη και εξευτελιστική.
Αρθρο 7
Αναφορικά με τα ζώα που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον άνθρωπο, η διάρκεια και η ένταση δουλειάς πρέπει να είναι σε λογικά πλαίσια, η διατροφή τους ικανοποιητική και η ανάπαυση τους υποχρεωτική.
Αρθρο 8
Οποιοσδήποτε πειραματισμός πάνω στα ζώα, ιατρικός, επιστημονικός, κ.λ.π. αντιτίθεται προς τα δικαιώματα των ζώων, εφόσον προκαλεί πόνο σωματικό ή ψυχικό. Πρέπει να επιδιώκεται η αντικατάσταση του πειραματισμού πάνω στα ζώα, απο άλλες υπάρχουσες τεχνικές.
Αρθρο 9
Τα ζώα που εκτρέφονται για τη διατροφή του ανθρώπου πρέπει να στεγάζονται, να τρέφονται,να μετακινούνται και να θανατώνονται χωρίς πρόκληση πόνου και αγωνίας.
Αρθρο 10
Απαγορεύεται η εκμετάλλευση των ζώων για τη διασκέδαση των ανθρώπων. Η έκθεση ζώου και τα θεάματα που χρησιμοποιούν ζώα αποτελούν  καταστρατήγηση της αξιοπρέπειας και του σεβασμού προς τη ζωή του ζώου.
Αρθρο 11
Κάθε πράξη που, χωρίς λόγο, προκαλεί θάνατο ζώου είναι βιοκτονία, είναι έγκλημα απέναντι στη ζωή.
Αρθρο 12
Κάθε πραξη που προκαλεί θάνατο μεγάλου αριθμού άγριων ζώων αποτελεί γενοκτονά, εγκλημα στο είδος. Η μόλυνση και οποιαδήποτε καταστροφή του φυσικού τους περιβάλλοντος οδηγούν στη γενοκτονία.
Αρθρο 13
Σεβασμός επιβάλλεται ακόμη και στο νεκρό ζώο. Κάθε σκηνή βίας στην τηλεόραση και το σινεμά, με θύματα ζώα πρέπει να απαγορευτεί και μόνο σκηνές που έχουν σκοπό να ενημερώσουν για τα δικαιώματα των ζώων οφείλουν να προβάλλονται.
Αρθρο 14
Οι οργσνισμοί προστασίας των ζώων πρέπει ν αντιπροσωπεύονται απο κάθε κυβέρνηση. Τα δικαιώματα του ζώου πρέπει να κατοχυρωθούν απο τους νόμους, όπως ακριβώς και τα δικαιώματα του ανθρώπου.
(ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΝΩΣΗ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΖΩΩΝ. Παρίσι 1978)

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ



ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ   ΣΚΛΑΒΟΥΝΟΣ.

Η «Κυριαρχία « του Ανθρώπου στη Φύση και οι συνέπειες της. Απο τον Ιδεαλισμό, στον Υλισμό και την Οικολογία. Α΄Μέρος.,
Εκδόσεις ΓΟΡΔΙΟΣ, σελ. 598.

Μια ευχάριστη έκπληξη περιμένει τον αναγνώστη που θα πάρει στα χέρια του το νέο βιβλίο του Γεράσιμου Σκλαβούνου. Η ευρύτητα και σοβαρότητα του θέματος και ο εντυπωσιακός όγκος του βιβλίου εξουδετερώνονται με την πρώτη προσεκτική ανάγνωση του κειμένου, που διακρίνεται απο απόλυτη σαφήνεια, καθαρότητα και πληρότητα επιχειρημάτων .
Οπως διαβάζουμε, στον Πρόλογο, «Το θέμα αυτού του βιβλίου προσπαθεί να προσεγγίσει ιστορικά και ιδεολογικά, αυτό που,-- κατά τη γνώμη του συγγραφέα,-- αποτελεί το υπ’αριθμόν ένα προβλημα του πλανήτη μας και της ανθρωπότητας σήμερα, δηλαδή την περιβαλλοντική καταστροφή, αποτέλεσμα της μανιώδους προσπάθειας του ανθρώπου,-- ταξικά προσδιορισμένου βέβαια-- να εξουσιάσει και να εκμεταλλευτεί, μέχρις εξάντλησης, τη φύση».

Σε περίοδο γενικευμένης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος υπάρχει η τάση να υποτιμηθεί η σοβαρότητα του περιβαλλοντικού προβλήματος. Ομως αυτή τη στιγμή η υπερθέρμανση του πλανήτη και η κλιματική αποσταθεροποποίηση, έκφραση της  γενικευμένης διατάραξης  της οικολογικής ισορροπίας, απειλούν περισσότερο τις χώρες των τροπικών, που δεν ευθύνονται για το πρόβλημα και διαθέτουν τα λιγότερα μέσα για την αντιμετώπιση των επερχόμενων κινδύνων. «Την κύρια ευθύνη την έχουν οι χώρες του παγκόσμιου Βορρά που είναι οι παλαιότεροι και κύριοι  καταστροφείς του φυσικού περιβάλλοντος, όντας φορείς και εκφραστές, τους τελευταίους αιώνες, της ιδεολογίας της ανάπτυξης και της γραμμικής αντίληψης για την πρόοδο, μαζί με το παγκόσμιο σύστημα της παγκόσμιας ελεύθερης αγοράς, της κεφαλαιοκρατίας, του κέρδους και του ανταγωνισμού, σε βάρος του φυσικού περιβάλλοντος και των ίδιων των εργαζομένων, οι οποίοι βλέπουν τα κοινωνικο-οικονομικά χάσματα να μεγαλώνουν».

Ας διαβάσουμε ακόμη ένα απόσπασμα απο τον πρόλογο του βιβλίου., για να κατανοήσουμε καλύτερα και το πνεύμα που το διατρέχει και την στοχοθεσία του. «Τελικά το δράμα της εποχής μας δεν είναι μόνο η περιβαλλοντική καταστροφή, η κλιματική απορρύθμιση, η ρύπανση του περιβάλλοντος και η εξάντληση των φυσικών πόρων, δεν είναι μόνον η πλήρης αποτυχία της αστικής ιδεολογίας της πρόοδου και της υποτιθέμενης αυτορρυθμιζόμενης αστικής αγοράς, είναι και το ότι το εργατικό κίνημα,  στο οποίο στήριξαν τις ελπίδες τους ο Μαρξ και ο Ενγκελς, καθώς και η αριστερά, η οποία ευελπιστεί να το εκπροσωπήσει, στέκουν, στην καλύτερη περίπτωση, αμήχανοι και χωρίς θεωρητική και ιδεολογική προετοιμασία, απέναντι στα νέα περιβαλλοντικά δεδομένα και στούς νέους θανάσιμους κινδύνους για την ανθρωπότητα. Αυτοί που θα έπρεπε να ήταν στην πρωτοπορία  των αγώνων για τη σωτηρία της, όπως έγινε τον περασμένο αιώνα απέναντι στα οικονομικά προβλήματα  του τότε, τους παγκόσμιους πολέμους, τον θηριώδη φασιστικό άξονα που ήθελε να υποτάξει όλη τη γή ή, μετά, απέναντι στην απειλή ενος θερμοπυρηνικού πολέμου. Ωσπου πήρε τη σκυτάλη απο τα κουρασμένα χέρια της αριστεράς το οικολογικό κίνημα, Μήπως όμως έχει αρχίσει και αυτό αν κουράζεται και να αφομοιώνεται;».

«Ως ενα βαθμό ναί, ως ένα άλλο όχι. Γιατί τους κουρασμένους και αφομοιωμένους τους αντικαθιστούν άλλοι, νεώτεροι και πιο ανήσυχοι για το μέλλον της γής, όπως έδειξαν τα γεγονότα των τελευταίων χρόνων, με τις μεγάλες διαδηλώσεις στην Κοπεγχάγη και το Κανκούν, στη διάρκεια των διασκέψεων για την κλιματική αλλαγή , στο Βερολίνο κατά της χρήσης πυρηνικής ενέργειας ή στην παγκόσμια σύναξη για το κλίμα στην Κοτσαμπάμπα της Βολιβίας».
Και συνεχίζει ο συγραφέας στις εισαγωγικές σκέψεις για την κατάσταση του οικολογικού κινήματος. «Τα γεγονότα αυτά που έχουν υπερκεράσει σε μαζικότητα και μαχητικότητα παράλληλες εκδηλώσεις  των Κοινωνικών Φόρουμ, τα οποία  φαίνεται δεν έχουν πια την «εύνοια» της παραδοσιακής αριστεράς, χωρίς παράλληλα να μεταφέρει αυτή την εύνοια – τουλάχιστον μαζικά- στο οικολογικό κλίνημα , ώστε να υπάρξει μια προωθητική σύνθεση σε οικοσοσιαλιστική κατεύθυνση. Στην κατεύθυνση δηλαδή ενός σοσιαλισμού με ελευθερία και δημοκρατία  σε παγκόσμια κλίμακα, με απορριψη της αναπτυξιακής ιδεολογίας, κάτι που στην πράξη σημαίνει αποανάπτυξη για τις ήδη αναπτυγμένες χώρες, και οικολογική ανάπτυξη για τις φτωχές, δηλαδή έμφαση περισσότερο στην ποιότητα, παρά στην ποσότητα, ώστε βαθμιαία να επέλθει εξισορρόπηση των βιοτικών επιπέδων σε παγκόσμιο επίπεδο, με απόλυτο σεβασμό όχι μόνο στη φυσική βιοποικιλότητα αλλά και στην πολιτισμική και εθνική. Παρήγορο είναι οτι πολλοί ιθαγενείς λαοί στην Λατινική Αμερική και αλλού, τέτοια αιτήματα έχουν κάνει σημαία του αγώνα τους».

Αυτές οι εισαγωγικές σκέψεις και διαπιστώσεις δεν είναι σε θέση να αποδώσουν το βάθος και το εύρος της μελέτης και ανάδειξης των ιδεολογικών, φιλοσοφικών καιο πολιτικών προυποθέσεων και αιτίων της σύγχρονης περιβαλλοντικής κρίσης που ανέλαβε να  διερευνήσει ο Γεράσιμος Σκλαβούνος. Η απόδοση του κεντρικού πυρήνα της μελέτης με λίγα λόγια δεν είναι καθόλου εύκολο εγχείρημα αφου ο συγγραφέας του βιβλίου μας καλεί σε ένα ταξίδι στον κόσμο των ιδεών, της φιλοσοφίας και της πολιτικής σκέψης αρχίζοντας απο την Αρχαιότητα, για να καταλήξει , σ’αυτόν τον τόμο, στον 18ο αιώνα. Σίγουρα , σύντομα, όσο επιτρέπει η δυσκολία του θέματος , θα διαβάσουμε και τη συνέχεια. Ο Γεράσιμος Σκλαβούνος είναι γνωστός όχι μόνο για την συμμετοχή και την προσφορά του στις προσπάθειες διάχυσης στην κοινωνία των ιδεών της αριστεράς και της πολιτικής οικολογίας. Ειναι επίσης γνωστός για τον δυναμισμό του, την υπομονή, τη μνημειώδη εργατικότητα και το θάρρος να καταβάλλει όσο κόπο και χρόνο χρειαστεί για να ερευνήσει, να αναλύσει και να παρουσιάσει, με πρωτότυπο και κατανοητό τρόπο, δύσκολα θεωρητικά και κοινωνικά προβλήματα.

Ο Α’ τόμος, που έχουμε στα χέρια μας, είναι χωρισμένος σε 12 κεφάλαια, που εκτείνονται σε 500 περίπου σελίδες, ενώ ακολουθεί ένα Παράρτημα με εκτενή χαρακτηριστικά, σχετικά αποσπάσματα κειμένων, που καταλαμβάνουν άλλες 100 περίπου σελίδες. Ακολουθεί σχετική, βασική βιβλιογραφία που χρησιμοποιήθηκε.
Θα αρκούσε μια απλή ανάγνωση των 12 κεφαλαίων για να υποψιαστεί κανείς την ευρύτητα της θεματικής που δεν περιορίζεται στην έννοια της προόδου και της κυριαρχίας του ανθρώπου στη φύση στον Αρχαίο κόσμο  αλλά και στην περίοδο της Νεωτερικότητας, με την ανάπτυξη του καπιταλισμού και την ευρωπαική κυριαρχία στον τότε γνωστό κόσμο και στη φύση. Ισδιάιτερη έμφαση δίδεται στην περίοδο της Αναγέννησης  και του Δαφωτισμού, οπότε αναδύεται παραστατικά το νέο ανθρωποκεντρικό κοσμοείδωλο που αποτέλεσε το θεμέλιο της ιδεολογίας της κυριαρχίας του ανθρώπου πάνω στη φύση. Εδώ παρελαύνουν ονόματα και χαρακτηριστικά αποσπάσματα της σκέψης φιλοσόφων Φράνσις Μπέηκον, Καρτέσιου,  Χομπς, Λοκ, Σπινοζα, Λαίμπνιτς.

Ολη η προσέγγιση γίνεται απο μαρξιστική σκοπιά, με κριτικό αναλυτικό τρόπο. Και με την χρήση εκτενών παραπομπών και παραθεμάτων των φιλοσόφων και διανοητών της ευρωπαικής γενικότερα και της γερμανικής ειδικότερα, κλασσικής φιλοσοφίας. Ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να διαβάσει αποσπάσματα εργών των Εγελου, Φουερμπαχ, Μαρξ , Ενγκελς  και Λένιν και να ξεκαθαρίσει κάποια αμφιλεγόμενα σημεία σχετικά με τις απόψεις τους για τη φύση και το ρόλο της επιστήμης και της τεχνικής που ταλαιπώρησαν για δεκαετίες την αριστερά που της αποδόθηκε, συχνά δικαιολογημένα, η μομφή του παραγωγισμού και του οικονομισμού.

Ο συγγραφέας βρίσκεται σε συνεχή διάλογο με τους διανοητές που παρουσιάζει και έχει την ικανότητα να επιλέγει, να αξιολογεί και να παραπέμπει σε καίρια σημεία που απαιτούνται για την ανάπτυξη της επιχειρηματολογίας του. Ο Γεράσιμος Σκλααβούνος τιμά την αριστερά και την οικολογική σκέψη στην Ελλάδα όπου μέχρι πριν απο λίγο κυριαρχούσαν οι προκαταλήψεις και η άγνοια της διεθνούς προβληματικής και αμφισβήτησης του κυρίαρχου αναπτυξιακού, καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και κατανάλωσης. (Στο παράρτημα υπάρχει εκτενές παράθεμα με κριτική αναφορά στον Σερζ Λατούς, που θεωρείται εκφραστής του κινήματος της αποανάπτυξης, των αντιρρησιών της μεγέθυνσης ,της καπιταλιστικής οικονομίας).
---------------
Ας μου επιτραπούν στο σημείο αυτό κάποιες προσωπικές σκέψεις  για το πρόβλημα του επαναπροσδιορισμού της σχέσης  ανθρώπινης κοινωνίας – φύσης, που βρίσκεται στο επίκεντρο της σημερινής οικολογικής συζήτησης, αναζητώντας τα ίχνη μιας νέας φιλοσοφίας της φύσης, επανεξετάζοντας πολλούς παραδοσιακούς όρους  κατα τη θεωρητική σύλληψή τους  και την ιδεολογική λειτουργία τους, στα νέα ιστορικά και κοινωνικά πλαίσια της εποχής μας.

Μετά απο συζητήσεις τεσσάρων δεκαετιών, διαπιστώνεται οτι οι οικολογικοί δρόμοι  και οι προτάσεις για μια διαφορετική σχέση με τη φύση  δεν είναι ούτε εύκολοι ούτε μονοσήματοι. Κινούνται συνήθως μεταξύ μιας επιταγής προς τη φρόνηση των ανθρώπων (ζητώντας τον περιορισμό της εκμετάλλευσης της φύσης) και μια ηθική επιταγή (υπενθυμίζοντας την ευθύνη μας απέναντι στη φύση και τις επόμενες γενιές). Οι ηθικοί και οικολογοί προσανατολισμοί δυσκολεύονται να βρούν το δρόμο τους σε κουλτούρες που κυριαρχούνται απο την τεχνική που στοχεύει στο κέρδος, παραπαίοντας αναπόφευκτα ανάμεσα στο γνωσιολογικό ιδανικό της επιστήμης (που βλέπει τη φύση ως αντικείμενο) και τα ιδανικά της οικονομίας (που βλέπει τη φύση ως ανεξάντλητη πηγή πρώτων υλών).

Η ιστορία του ανθρώπου και η ιστορία της φύσης αλληλοδιεισδύουν . Το μέλλον της φύσης  συνδέεται με το μέλλον του ανθρώπου και το βαθμό υπευθυνότητας που θα επιδείξει απέναντι στη φύση. Οι συνθήκες ζωής των μελλοντικών γενεών εξαρτώνται απο την ύπαρξη μιας ακέραιης φύσης (χωρίς προβλήματα  πυρηνικών  καταλοίπων, μολυσμένων υδάτων, αέρα και εξαντλημένων φυσικών πόρων.) Σήμερα  έχουμε την αίσθηση οτι είμαστε μάρτυρες  του τέλους ενός κόσμου που καταρέει, μόνο που δεν μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε αν πρόκειται για τη βαθμιαία κατάρευση μιας κοινωνικής και οικονομικής τάξης πραγμάτων, που φαίνεται να είναι γερά εδραιωμένη σε θεσμούς και στη συνείδηση των ανθρώπων ή μήπως βρισκόμαστε  μπροστά στο τέλος του πλανήτη ως ζωντανού οργανισμού. Η γνώση των οικολογικών αρχών, αν αξιοποιηθεί σωστά απο την ανθρωπότητα θα μπορούσε να ανοίξει καινούργιες προοπτικές για την δίκαιη κοινωνική ανοικοδόμηση και τη συμφιλίωση με τη φύση. Για να χρησιμοποιήσουμε μια προειδοποιητική έκφραση του Μάρεϋ Μπούκσιν «αν δεν παραγματοποιήσουμε αυτό που φαίνεται αδύνατο, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με το αδιανοήτο». 

Απο όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω η νέα γενιά αριστερών διανοητών και ερευνητών, στη χώρα μας, είναι ενημερωμένη με την σύγχρονη προβληματική και αναζητά δρόμους και δυνατότητες οικοδόμησης μιας βιώσιμης κοινωνίας, σε αρμονία  με τη φύση και σε απόλυτη ρήξη με το κεφαλαιοκρατικό σύστημα, με τον παραγωγισμό και τον καταναλωτισμό του. -- Βιβλία σαν αυτό του Γεράσιμου Σκλαβούνου, με θέμα την κυριαρχία του ανθρώπου στη φύση και τις συνέπειες της, ενισχύουν με επιχειρήματα τη σχετική αναζήτηση και γιαυτό η προσφορά του είναι πολλή  σημαντική.

*( Η πρώτη παρουσίαση του βιβλίου έγινε στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ των Αθηνών στις 28/9/2011. -- Για όσους τυχόν δεν γνωρίζουν περισσότερα για τον συγγραφέα αναφέρουμε οτι ο Γεράσιμος Σκλαβούνος είναι διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Ναντέρ, και έχει εργαστεί ως πολεοδόμος - χωροτάκτης, μηχανικός και γεωγράφος. Αλλα έργα του έχουν κυκλοφορήσει στα γαλλικά και στα ελληνικά απο τις εκδόσεις Γόρδιος, το 2006 και 2008.)

Ευθύμης Παπαδημητρίου
(Ομότιμος καθηγητής φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Ιωαννίνων).





Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011


ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, ΑΦΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕ ΑΧΑΛΙΝΩΤΟ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ ΑΚΡΑΙΕΣ ΑΝΙΣΟΤΗΤΕΣ, ΞΥΝΕΙ ΠΛΕΟΝ ΤΟΝ ΠΑΤΟ ΤΟΥ ΒΑΡΕΛΙΟΥ, ΕΤΟΙΜΟ ΝΑ ΞΕΨΥΧΗΣΕΙ, ΤΟΝΙΖΕΙ ΣΤΗΝ «Ε» Η ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΟΣ

«Τελευταίο οχυρό των τραπεζών, οι φόροι και οι συντάξεις»

Θεωρεί ότι το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, που αυτή τη στιγμή βάζει χέρι στους φόρους των πολιτών και στις συνταξιοδοτικές τους αποταμιεύσεις, ξύνει τον πάτο του βαρελιού και ουσιαστικά ξεψυχά. Γιατί «πόσο ακόμη θα αντέξει η ακραία ανισότητα; Το πλουσιότερο 1% του κόσμου, που στην πραγματικότητα είναι το 0,5%, αυξάνει το εισόδημά του κατά 281% και αυτό το επίπεδο συγκέντρωσης πλούτου κανένα σύστημα δεν μπορεί να το συντηρήσει. Αυτό συμβαίνει τώρα και γι' αυτό ζούμε σε μια ενδιαφέρουσα εποχή γιατί δεν ξέρουμε τι θα ακολουθήσει». Συγκρίνει αυτό το σύστημα, «που έχει φτάσει πια να παράγει βαρβαρότητα εξωθώντας στην εξαθλίωση μεγάλα τμήματα του πληθυσμού», με τα στρατιωτικά καθεστώτα που κατέρρευσαν, όχι από κάποια «ανώτερη μεγάλη δύναμη», αλλά επειδή «εξαντλήθηκαν φτάνοντας στα όριά τους». Οσο για το κίνημα που αναπτύσσεται;
Πάνω από 45 εκατ. άνθρωποι στις ΗΠΑ κινδυνεύουν να μείνουν άστεγοιΠάνω από 45 εκατ. άνθρωποι στις ΗΠΑ κινδυνεύουν να μείνουν άστεγοι«Το κίνημα εμπεριέχει τη δυνατότητα να αναπτύξουμε διαφορετική σχέση με αυτό το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Εχει να κάνει με την κοινωνία και όχι με την κατάληψη της εξουσίας. Και ίσως είναι ένα πρώτο βήμα στις αλλαγές που πρόκειται να συμβούν στο μέλλον», λέει στην «Ε», συγκρίνοντάς το με το κίνημα των ανθρώπινων δικαιωμάτων στις ΗΠΑ, όπου αγώνες πολλών γενεών οδήγησαν στην κατοχύρωση θεσμικής ισότητας για τους μαύρους και όχι μόνο.
Τα παραπάνω λόγια δεν προέρχονται από οποιαδήποτε, αλλά από τη Σάσκια Σάσεν, καθηγήτρια κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης και συνεπικεφαλής της Επιτροπής για την Παγκόσμια Σκέψη, η οποία μας μίλησε για:
* Την έκταση του προβλήματος στις ΗΠΑ, όπου το 2009 το ένα στα 45 νοικοκυριά, σχεδόν τέσσερα εκατομμύρια οικογένειες, έχασαν το σπίτι τους, ενώ άμεσα απειλούνται με έξωση επιπλέον 10 εκατομμύρια νοικοκυριά: «Μιλάμε για περισσότερους από 45 εκατομμύρια ανθρώπους που κινδυνεύουν να μείνουν άστεγοι, τεράστια νούμερα που πίσω τους κρύβουν πραγματικές ανθρώπινες ζωές, ολόκληρες γειτονιές έρημες και πόλεις-φαντάσματα. Επιπλέον 50 εκατομμύρια φτωχών βασίζονται σε επισιτιστική βοήθεια για να τραφούν. Αυτό είναι ένα συστημικό πρόβλημα. Πόσο χειρότερο μπορεί να γίνει;».
* Το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα παραγωγής ανισότητας, που πριν από μερικά χρόνια έφτασε να κατέχει ως πλασματικό διαθέσιμο -επειδή δεν πρόκειται για πραγματικά χρήματα αλλά για την ιδέα της αξίας τους- 630 τρισ. δολάρια τη στιγμή που το παγκόσμιο ΑΕΠ, δηλαδή το εισόδημα όλων των χωρών του κόσμου, δεν ξεπερνούσε τα 54 τρισ. δολάρια.
Ακόμη και οι τραπεζίτες ξέρουν ότι αυτό το ποσό είναι ελαφρώς μεγάλο. Κι άρχισαν να ανησυχούν επειδή δεν έχει υλικό αντίκρισμα και έτσι ήθελαν να έχουν πραγματικά περιουσιακά στοιχεία και άρχισαν τις επενδύσεις σε ακίνητα και γη.
Με αποτέλεσμα το 2006, με τη μέθοδο των υποθηκών, έβαλαν στο χέρι τα σπίτια τού 30% των αμερικάνικων νοικοκυριών που δεν είχαν δικό τους σπίτι. Η κρίση είναι μια εσωτερική συνθήκη στο χρηματοοικονομικό σύστημα. Τώρα αρχίζουν να χρησιμοποιούν τα χρήματα των φορολογουμένων και αυτό είναι το τελευταίο που απέμεινε, είναι σαν να ξύνουν τον πάτο του βαρελιού. Για μένα και για σένα για τις χώρες μας αυτά είναι ο πλούτος του λαού. Και επιτέθηκαν και σε αυτόν».
**Τι θα ακολουθήσει;
**«Αυτό είναι το ερώτημα. Ούτε οι ίδιοι γνωρίζουν. Γι' αυτό είναι μια ενδιαφέρουσα εποχή. Για την Ελλάδα, για παράδειγμα, συμφωνούν για μια έκπτωση 50% του χρέους, κάτι που δεν ήθελαν να κάνουν πριν από λίγους μήνες. Το ΔΝΤ δίνει χρήματα στην ελληνική κυβέρνηση και όχι στις τράπεζες. Τα ξένα κεφάλαια έρχονται και αγοράζουν ομόλογα, μέρος του ελληνικού χρέους από τις τράπεζες για να μπορούν να διαμαρτυρηθούν αργότερα ότι δεν συμφωνούν με τη συμφωνία έκπτωσης του χρέους.
Κάτι τέτοιο συνέβη στα τέλη του 1980 στη Λατινική Αμερική -Περού και Εκουαδόρ, για παράδειγμα- και αφού υφάρπαξαν και τους φόρους, οδήγησαν σε μεγάλη κρίση. Εδώ βρίσκονται και οι ευθύνες της κυβέρνησης γιατί αυτά τα χρήματα προορίζονταν για τον κόσμο και τα εξάντλησαν.
Εδώ είναι το έγκλημα. Τα δοκίμασαν όλα, περικοπές στους μισθούς, στις συντάξεις, στα σχολεία, στην ιατρική περίθαλψη. Οδήγησαν τον κόσμο σε μεγάλη φτώχεια. Και μετά τι; Αυτό είναι το σκοτεινό χρηματοπιστωτικό σύστημα, ένα άτυπο οικονομικό σύστημα που μόνο έτσι περιγράφεται ως η "άγρια δύση"».
**Πώς βλέπετε το ρόλο του κινήματος «Καταλάβατε τη Γουόλ Στριτ»;
**«Τόσα εκατομμύρια άνθρωποι στις ΗΠΑ έχουν χάσει τα σπίτια τους, ενώ άλλοι τόσοι είναι φτωχοί και πεινάνε. Και αυτοί οι άνθρωποι είναι αόρατοι, γιατί πρόκειται για μια αχανή χώρα. Αυτό που μέχρι στιγμής έχει καταφέρει το κίνημα είναι να ρίξει φως σε αυτήν την τραγική κατάσταση που βιώνει η μεσαία τάξη. Η συνεισφορά του είναι ότι καταδεικνύει πως κάτι πάει στραβά με το σύστημα.
Και όταν βλέπεις αυτό το φαινόμενο να πολλαπλασιάζεται και να γίνεται παντού, παίρνει τις διαστάσεις ενός παγκόσμιου διδάγματος. Ολα αυτά τα κινήματα δημιουργούν αφηγήσεις που αμφισβητούν τις κυρίαρχες παραδοχές για το άτρωτο σύστημα και τις επανακωδικοποιούν. Και αυτό δεν γίνεται από ακαδημαϊκούς ή ιδεολογικούς παράγοντες, όπως είναι "τα μεγάλα κεφάλια", δεν το κάνουν οι ειδήμονες αλλά οι απλοί άνθρωποι και αυτό είναι πολύ σημαντικό.
Αυτό που συνήθως συμβαίνει στις ΗΠΑ είναι ότι για λίγο καιρό το υποστηρίζουν και μετά δεν ξέρουν τι να κάνουν με αυτό. Σκέφτονται ότι πρέπει να τελειώνει, ότι ήταν αρκετό. Ωστόσο, αυτοί που συμμετέχουν ψάχνονται για το επόμενο βήμα. Είναι ενδιαφέρον. Πού θα οδηγήσει, δεν γνωρίζω. Το βλέπω σαν ένα πρώτο βήμα για κάτι άλλο, όπως όταν ξεκίνησε το κίνημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων πριν από πάρα πολλά χρόνια και χρειάστηκε μια προσπάθεια γενεών για να κατορθώσει κάτι».

Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011



Description:
                                        cid:CB869A77BC8045AC83ED6D7553E512A2@idika.gr
Του Μαρκ Μαζάουερ*. Χθες, όλος ο κόσμος παρακολουθούσε την Ελλάδα καθώς το κοινοβούλιό της ψήφισε ένα διχαστικό πακέτο μέτρων λιτότητας το οποίο θα μπορούσε να έχει κρίσιμες επιπτώσεις στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Ισως προκαλεί έκπληξη που. αυτή η μικρή άκρη της χερσονήσου των Βαλκανίων συγκεντρώνει τόση προσοχή. Σκεφτόμαστε συνήθως την Ελλάδα ως την πατρίδα του Πλάτωνα και του Περικλή, με την πραγματική της σημασία να βρίσκεται βαθιά στην αρχαιότητα.
Description:
                                        cid:5D6ED401ECA849A2AF255457FB36889A@idika.grΑλλά δεν είναι η πρώτη φορά που για να κατανοήσεις το μέλλον της Ευρώπης χρειάζεται να στραφείς μακριά από τις μεγάλες δυνάμεις στο κέντρο της ηπείρου και να κοιτάξεις προσεκτικά όσα συμβαίνουν στην Αθήνα. Τα τελευταία 200 χρόνια η Ελλάδα ήταν στην πρώτη γραμμή της εξέλιξης της Ευρώπης. Στη δεκαετία του 1820, στη διάρκεια του αγώνα για την ανεξαρτησία από την οθωμανική αυτοκρατορία, η Ελλάδα έγινε ένα πρώιμο σύμβολο δραπέτευσης από.
τη φυλακή της αυτοκρατορίας.
Για τους φιλέλληνες, η παλιγγενεσία της αποτελούσε τον πιο ευγενή αγώνα. "Στο μεγάλο πρωινό του κόσμου", έγραψε ο Σέλεϊ στο ποιημά του "Ελλάς", "το μεγαλείο της Ελευθερίας τινάχθηκε και έλαμψε! "
Η νίκη θα σήμαινε τον θρίαμβο της ελευθερίας όχι μόνο επί των Τούρκων αλλά και επί όλων των δυναστών που κρατούσαν υπόδουλους τόσο πολλούς ευρωπαίους. Γερμανοί, Ιταλοί, Πολωνοί και Αμερικανοί έτρεξαν να πολεμήσουν υπό την γαλανόλευκη σημαία της Ελλάδας για χάρη της δημοκρατίας. Και μέσα σε μια δεκαετία, η χώρα κέρδισε την ελευθερία της.
Στη διάρκεια του 20ου αιώνα ο ριζοσπαστικός νέος συνδυασμός της συνταγματικής δημοκρατίας και του εθνικισμού που ενσάρκωσε η Ελλάδα εξαπλώθηκε στην ήπειρο και κορυφώθηκε στην "ειρήνη που τερμάτισε κάθε ειρήνη" στο τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν τρεις αυτοκρατορίες, η οθωμανική , εκείνη των Αψβούργων και η ρωσική, κατέρρευσαν και αντικαταστάθηκαν από έθνη-κράτη. Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα άνοιξε και πάλι τον δρόμο για το μέλλον της Ευρώπης. Μόνο που τώρα ήταν η σκοτεινή πλευρά της δημοκρατίας που βγήκε στο προσκήνιο.
Σε έναν κόσμο εθνικών κρατών, εθνοτικές μειονότητες όπως ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Ελλάδας και οι ορθόδοξοι χριστιανοί της Μικράς Ασίας ήταν μια συνταγή για διεθνή αστάθεια. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, έλληνες και τούρκοι ηγέτες αποφάσισαν να ανταλλάξουν τους μειονοτικούς πληθυσμούς τους, εκτοπίζοντας περί τα δύο εκατομμύρια χριστιανούς και μουσουλμάνους προς χάριν της εθνικής ομοιογένειας.
Η ελληνο - τουρκική ανταλλαγή των πληθυσμών ήταν η μεγαλύτερη οργανωμένη μετακίνηση προσφύγων στην ιστορία μέχρι τότε και μοντέλο που οι ναζιστές και άλλοι θα το επικαλούνταν αργότερα για να εκτοπίσουν ανθρώπους στην ανατολική Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Ινδία. Είναι ειρωνικό, λοιπόν, που η Ελλάδα ήταν επίσης στην πρωτοπορία της αντίστασης στους ναζιστές. Τον χειμώνα του 1940-41, ήταν η πρώτη χώρα που αντεπιτέθηκε αποτελεσματικά κατά των δυνάμεων του Αξονα, ταπεινώνοντας τον Μουσολίνι στον ελληνο - ιταλικό πόλεμο ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη επευφημούσε την Ελλάδα.
Και πολλοί χειροκρότησαν πάλι λίγους μήνες αργότερα όταν ένας νεαρός αριστερός αντιστασιακός ονόματι Μανώλης Γλέζος σκαρφάλωσε στην Ακρόπολη ένα βράδυ με έναν φίλο και κατέβασαν τη σημαία με την σβάστικα που οι Γερμανοί είχαν πρόσφατα υψώσει. Σχεδόν 70 χρόνια αργότερα, η ελληνική αστυνομία θα έριχνε δακρυγόνα στον κ. Γλέζο ο οποίος διαδήλωνε κατά του προγράμματος λιτότητας. Αλλά στο τέλος, η Ελλάδα υπέκυψε στη γερμανική κατοχή.
Η κυριαρχία των ναζιστών έφερε μαζί της την πολιτική κατάρρευση, την μεγάλη πείνα, και μετά την απελευθέρωση, την βύθιση της χώρας σε έναν εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στις κομμουνιστικές και τις αντικομμουνιστικές δυνάμεις. Μόλις λίγα χρόνια μετά την ήττα του Χίτλερ, η Ελλάδα βρέθηκε ξανά στο επίκεντρο της ιστορίας, ως μέτωπο του Ψυχρού Πολέμου. Το 1947, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν χρησιμοποίησε τον κλιμακούμενο εμφύλιο στην Ελλάδα για να πείσει το Κογκρέσο να στηρίξει το Δόγμα Τρούμαν και την ειρηνική δέσμευση αμερικανικών πόρων για τον αγώνα κατά του Κομμουνισμού και την ανοικοδόμηση της Ευρώπης.
Ανυψωμένη ξαφνικά σε έναν διατλαντικό αγώνα, η Ελλάδα συμβόλιζε τώρα μια πολύ διαφορετική Ευρώπη - μία Ευρώπη που είχε αυτοκαταστραφεί, και που ο μόνος δρόμος εξόδου από την ανέχεια των μέσων της δεκαετίας του 1940 ήταν ως μικρότερος εταίρος της Ουάσινγκτον. Καθώς τα δολάρια άρχισαν να ρέουν, αμερικανοί σύμβουλοι έλεγαν στους έλληνες πολιτικούς τι να κάνουν και αμερικανικές βόμβες ναπάλμ έκαιγαν τα ελληνικά βουνά καθώς οι κομμουνιστές αντάρτες τρέπονταν σε φυγή.
Η πολιτική και οικονομική ένωση της Ευρώπης υποτίθεται ότι θα έβαζε τέλος στις αδυναμίες και την εξάρτηση της διχοτομημένης ηπείρου. Και εδώ η Ελλάδα έγινε σύμβολο μιας νέας φάσης στην ευρωπαϊκή ιστορία. Η πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας το 1974 δεν έφερε στη χώρα μόνο την πλήρη ένταξη σε αυτό που θα γινόταν η Ευρωπαϊκή Ενωση. Προανήγγηλε επίσης (μαζί με τη μετάβαση της Ισπανίας και της Πορτογαλίας στη δημοκρατία την ίδια εποχή) το παγκόσμιο κύμα εκδημοκρατισμού της δεκαετίας του 1980 και του '90, πρώτα στη Νότια Αμερική και τη Νοτιοανατολική Ασία και μετά στην Ανατολική Ευρώπη.
Και έδωσε στην Ευρωπαϊκή Ενωση την όρεξη για διεύρυνση και τη φιλοδοξία να εξελιχθεί από ένα μικρό κλαμπ πλούσιων δυτικοευρωπαϊκών κρατών σε φωνή για ολόκληρη την προσφάτως εκδημοκρατισμένη ήπειρο, η οποία εξαπλώθηκε κατά πολύ στο νότο και την ανατολή. Και τώρα, σήμερα, αφότου έσβησε η ευφορία της δεκαετίας του '90 και μια νέα ταπεινοφροσύνη χαρακτηρίζει τους Ευρωπαίους, ο κλήρος πέφτει και πάλι στην Ελλάδα ως χώρας η οποία θα προκαλέσει τους μανδαρίνους της Ευρωπαϊκής Ενωσης και θα θέσει το ερώτημα: "ποιό θα είναι το μέλλον της ηπείρου;".
Η Ευρωπαϊκή Ενωση υποτίθεται ότι θα ένωνε μια κατακερματισμένη Ευρώπη, ότι θα ενίσχυε τις δημοκρατικές της δυνατότητες και ότι θα μεταμόρφωνε την ήπειρο σε μια ανταγωνιστική δύναμη στην παγκόσμια σκηνή. Είναι ίσως χαρακτηριστικο που ένα από τα αρχαιότερα και πιο δημοκρατικά έθνη - κράτη της Ευρώπης βρίσκεται στην καινούργια εμπροσθοφυλακή, όσων θέτουν εν αμφιβόλω όλα αυτά τα επιτεύγματα.
Γιατί είμαστε όλοι μικρές δυνάμεις τώρα, και για άλλη μια φορά η Ελλάδα πολεμάει στην πρώτη γραμμή του αγώνα για το μέλλον.
 
*Μαρκ Μαζάουερ, Βρετανός ιστορικός και συγγραφέας, καθηγητής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο Κολούμπια των ΗΠΑ.
Αναρτήθηκε από aganaktismenoi   

 

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011


Noam Chomsky: 10 στρατηγικές χειραγώγησης μέσω των ΜΜΕ

1. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΣΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ
Το θεμελιώδες στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου είναι η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής που έγκειται στην εκτροπή της προσοχής του... κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και τις αποφασισμένες από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ αλλαγές μέσω της τεχνικής του κατακλυσμού συνεχόμενων αντιπερισπασμών και ασήμαντων πληροφοριών.
Η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής είναι επίσης απαραίτητη για να μην επιτρέψει στο κοινό να ενδιαφερθεί για απαραίτητες γνώσεις στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της ψυχολογίας, της νευροβιολογίας και της κυβερνητικής. «Διατηρήστε την προσοχή του κοινού αποσπασμένη, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμάλωτη θεμάτων που δεν έχουν καμία σημασία. Διατηρήστε το κοινό απασχολημένο, τόσο πολύ ώστε να μην έχει καθόλου χρόνο για να σκεφτεί – πίσω στο αγρόκτημα, όπως τα υπόλοιπα ζώα» (απόσπασμα από το κείμενο: Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).

2. ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΛΥΣΕΩΝ
Αυτή η μέθοδος καλείται επίσης «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Δημιουργείται ένα πρόβλημα, μια προβλεφθείσα «κατάσταση» για να υπάρξει μια κάποια αντίδραση από τον κόσμο, με σκοπό αυτός ο ίδιος να ορίσει τα μέτρα που η εξουσία θέλει να τον κάνει να δεχτεί. Για παράδειγμα: Αφήνεται να ξεδιπλωθεί και να ενταθεί η αστική βία ή οργανώνονται αιματηρές επιθέσεις που αποσκοπούν στο να απαιτήσει ο κόσμος νόμους ασφαλείας και πολιτικές εις βάρος της ελευθερίας. Ή ακόμα: Δημιουργούν μία οικονομική κρίση ώστε να γίνει αποδεκτή ως αναγκαίο κακό η υποχώρηση των κοινωνικών δικαιωμάτων και η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών.

3. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΔΙΑΚΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ
Για να γίνουν αποδεκτά τα διάφορα απαράδεκτα μέτρα, αρκεί η σταδιακή εφαρμογή τους, λίγο λίγο, επί συναπτά έτη. Κατά αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν τις δεκαετίες του ΄80 και ΄90 οι δραστικά νέες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός): ανύπαρκτο κράτος, ιδιωτικοποιήσεις, ανασφάλεια, ελαστικότητα, μαζική ανεργία, μισθοί που δεν εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα, τόσες αλλαγές που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση αν είχαν εφαρμοστεί μονομιάς.

4. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΑΒΟΛΗΣ
Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσουν ως «επώδυνη και αναγκαία», εξασφαλίζοντας τη συγκατάβαση του λαού τη δεδομένη χρονική στιγμή και εφαρμόζοντάς τη στο μέλλον. Είναι πιο εύκολο να γίνει αποδεκτή μια μελλοντική θυσία απ’ ό,τι μία άμεση. Κατά πρώτον επειδή η προσπάθεια δεν καταβάλλεται άμεσα και κατά δεύτερον επειδή το κοινό, η μάζα, πάντα έχει την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «τα πράγματα θα φτιάξουν στο μέλλον» και ότι οι απαιτούμενες θυσίες θα αποφευχθούν. Αυτό δίνει περισσότερο χρόνο στο κοινό να συνηθίσει στην ιδέα των αλλαγών και να τις αποδεχτεί με παραίτηση όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου.

5. ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ ΛΟΓΟΥ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΑΝ ΑΥΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ
Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν λόγο, επιχειρήματα, προσωπικότητες και τόνο της φωνής, όλα ιδιαίτερα παιδικά, πολλές φορές στα όρια της αδυναμίας, σαν ο θεατής να ήταν μικρό παιδάκι ή διανοητικά υστερημένος.Όσο περισσότερο θέλουν να εξαπατήσουν το θεατή τόσο πιο πολύ υιοθετούν έναν παιδικό τόνο. Γιατί; «Αν κάποιος απευθύνεται σε ένα άτομο σαν αυτό να ήταν 12 χρονών ή και μικρότερο, αυτό λόγω της υποβολής είναι πολύ πιθανό να τείνει σε μια απάντηση ή αντίδραση απογυμνωμένη από κάθε κριτική σκέψη, όπως αυτή ενός μικρού παιδιού» (βλ. Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).

6. ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ ΠΑΡΑ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ
Η χρήση του συναισθήματος είναι μια κλασική τεχνική προκειμένου να επιτευχθεί βραχυκύκλωμα στη λογική ανάλυση και στην κριτική σκέψη των ατόμων. Από την άλλη, η χρήση των συναισθημάτων ανοίγει την πόρτα για την πρόσβαση στο ασυνείδητο και την εμφύτευση ιδεών, επιθυμιών, φόβων, καταναγκασμών ή την προτροπή για ορισμένες συμπεριφορές.

7. Η ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ
Κάντε το κοινό να είναι ανήμπορο να κατανοήσει τις μεθόδους και τις τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο και τη σκλαβιά του… «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που δίνεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι η φτωχότερη και μετριότερη δυνατή, έτσι ώστε το χάσμα της άγνοιας μεταξύ των κατώτερων και των ανώτερων κοινωνικών τάξεων να είναι και να παραμένει αδύνατον να γεφυρωθεί» (βλ. Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).

8. ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΜΕ ΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ
Προωθήστε στο κοινό την ιδέα ότι είναι της μόδας να είσαι ηλίθιος, χυδαίος και αμόρφωτος…

9. ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΕΝΟΧΗΣ
Κάντε τα άτομα να πιστέψουν ότι αυτά και μόνον αυτά είναι ένοχα για την κακοτυχία τους, εξαιτίας της ανεπάρκειας της νοημοσύνης τους, των ικανοτήτων ή των προσπαθειών τους.Έτσι, τα άτομα αντί να εξεγείρονται ενάντια στο οικονομικό σύστημα, υποτιμούν τους εαυτούς τους και νιώθουν ενοχές, κάτι που δημιουργεί μια γενικευμένη κατάσταση κατάθλιψης, της οποίας απόρροια είναι η αναστολή της δράσης… Και χωρίς δράση, δεν υπάρχει επανάσταση.

10. ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠ’ Ο,ΤΙ ΑΥΤΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ
Κατά τα τελευταία 50 χρόνια, η ταχεία πρόοδος της επιστήμης έχει δημιουργήσει ένα αυξανόμενο κενό μεταξύ των γνώσεων του κοινού και εκείνων που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι κυρίαρχες ελίτ. Χάρη στη βιολογία, στη νευροβιολογία και στην εφαρμοσμένη ψυχολογία, το σύστημα έχει επιτύχει μια εξελιγμένη κατανόηση των ανθρώπων, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Το σύστημα έχει καταφέρει να γνωρίζει καλύτερα τον «μέσο άνθρωπο» απ’ ό,τι αυτός γνωρίζει τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στις περισσότερες περιπτώσεις το σύστημα ασκεί μεγαλύτερο έλεγχο και μεγάλη εξουσία πάνω στα άτομα, μεγαλύτερη από αυτήν που τα ίδια ασκούν στους εαυτούς τους.

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011


Παπαρήγα: Ετοιμάζεται συγκυβέρνηση

Παρά τις περί του αντιθέτου δημόσιες δηλώσεις, το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία ετοιμάζουν συγκυβέρνηση, εκτίμησε η Αλέκα Παπαρήγα, σε συνέντευξή της στην εφημερίδα Realnews.
Η γενική γραμματέας του ΚΚΕ υποστήριξε ότι η αντιπαράθεση  των δύο κομμάτων εξουσίας αφορά στο ποιός θα έχει "το πάνω χέρι". Προέβλεψε ραγδαίες εξελίξεις, συμπληρώνοντας ότι θα είναι άκρως επικίνδυνες, "αν δεν παρέμβει αποφασιστικά ο λαός".
Σχολιάζοντας το ενδεχόμενο δημιουργίας "αντιμνημονιακού μετώπου", υποστήριξε ότι όσοι λένε κάτι τέτοιο "κοροϊδεύουν", ενώ απέρριψε και το προσκλητήριο Τσίπρα για συνεργασία, λέγοντας ότι ο πρόεδρος του Συνασπισμού "θέλει να κρύψει τα αδιέξοδα και τις συγχύσεις που έχουν οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.
Ερωτηθείσα για τους "αγανακτισμένους", απάντησε ότι το σύστημα φοβάται μόνον το κίνημα που αναπτύσσεται στους χώρους δουλειάς.
Τέλος, τοποθετήθηκε για τη στάση του ΚΚΕ απέναντι στο Λεωνίδα Κύρκο, . "Την ώρα του θανάτου και της κηδείας επιλέξαμε τη σιωπή, αν και οι ύμνοι των αστικών κομμάτων είναι και αυτοί αποκαλυπτικοί", είπε.

1 σχόλιο. Σχολιάστε!

1Ο/Η ΚΜ έγραψε: (πριν 19 ώρες)
Ποια είναι η βαθύτερη αιτία που αναγκάζει τους ίδιους που εφηύραν το δικομματικό σύστημα να ετοιμάζονται τώρα να το κατεδαφίσουν;

Μετά τη μεταπολίτευση, το αστικό σύστημα έμαθε να αναπαράγεται πολιτικά μέσω της ενσωμάτωσης της λαϊκής διαμαρτυρίας, της διαφθοράς και των μικροπαροχών. Η μετεμφυλιακή καταστολή, που προδικτατορικά είχε τον κύριο λόγο στην αντιμετώπιση της κοινωνικής διαμαρτυρίας, με τη μεταπολίτευση πέρασε σε δεύτερο πλάνο.

Έτσι δημιουργήθηκε το δικομματικό πολιτικό σύστημα, όπου μαζικά αστικά κόμματα με οργανωμένη βάση τσακώνονται και όπου η κατάληψη της διακυβέρνησης από καθένα από αυτά συνεπαγόταν υλικές απολαβές για τον λαϊκό κόσμο που είχε ενσωματώσει. Αυτός ήταν ο κύριος τρόπος απορρόφησης της κοινωνικής διαμαρτυρίας και ενσωμάτωσης του λαϊκού παράγοντα από τη μεταπολίτευση και εξής.

Αλλά όπως φαίνεται τώρα φτάσαμε στο τέλος εποχής. Η πτώση του ποσοστού του κέρδους οδηγεί την ελληνική αστική τάξη σε άγρια επίθεση περικοπής των κοινωνικών παροχών προς το λαϊκό παράγοντα, σε αύξηση των ωρών εργασίας και των απαιτούμενων για σύνταξη ετών, σε μείωση των μισθών.

Στη μαρξιστική γλώσσα αυτό ονομάζεται αύξηση της απόλυτης υπεραξίας, σε αντίθεση με την αύξηση της σχετικής υπεραξίας που προκύπτει από την εισαγωγή νέων τεχνολογιών και τις καινοτομίες. Η ουσία είναι ότι η ελληνική αστική τάξη ούτε ήθελε ούτε θέλει να ξοδευτεί για επενδύσεις που θα της επέτρεπαν να αυξήσει το μερτικό της στο κοινωνικό προϊόν. Προτιμά τη βίαιη απόσπαση επιπλέον υπερπροϊόντος από τον κόσμο της εργασίας.

Στις συνθήκες αυτές οι διαδικασίες ενσωμάτωσης που οικοδόμησαν το μεταπολιτευτικό καθεστώς γίνονται κενές περιεχομένου. Το σύστημα ανοικτά πλέον δε μπορεί να απορροφήσει την κοινωνική διαμαρτυρία με τις μέχρι τώρα μεθόδους.

Από δω προκύπτει αδυναμία διακυβέρνησης των αστικών κομμάτων με τους τρόπους που μέχρι σήμερα χρησιμοποιούσαν και επομένως πολιτική κρίση. Η πολιτική κρίση αυτή τη στιγμή εκφράζεται και με την πλήρη απαξίωση των πολιτικών στη συνείδηση των πολιτών, την απόρριψη στις δημοσκοπήσεις των μεγάλων κομμάτων, τις επιθέσεις κατά βουλευτών ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.

Αλλά κυρίως εκφράζεται με τις τεράστιες συγκεντρώσεις στις πλατείες των λεγόμενων "αγανακτισμένων". Οι οποίες συγκεντρώσεις αποτελούν την «εισβολή» του λαϊκού στοιχείου στην πολιτική κρίση. Ποια είναι η στάση του ΚΚΕ απέναντι στην εξέλιξη αυτή, τη σημαντικότερη από την αρχή της κρίσης;

Για να το δούμε αυτό ας δούμε επί τροχάδην τη στάση του ΚΚΕ συνολικά την περίοδο αυτή.

Αρχικά θεώρησε ότι η κρίση του χρέους δεν αποτελούσε ξεχωριστό στοιχείο της συγκυρίας. Πίσω από σχήματα του τύπου «ο καπιταλισμός φέρνει πάντα κρίσεις και η λύση είναι ο σοσιαλισμός» προσπερνούσε την ανάγκη «συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης». Το ζήτημα του χρέους το αντιμετώπισε με αμηχανία και θέσεις συγκεκριμένες που θα αξιοποιούσαν την εμπειρία των μαζών και την αγωνία τους δεν είχε.

Παρεκκλίσεις σαν αυτές του ΚΚΕ, που μεταθέτει την άμεση πολιτική πάλη για τα κομβικά ζητήματα της συγκυρίας στην αφηρημένη πάλη «για σοσιαλισμό» είναι αρχαίες στο σοσιαλιστικό κίνημα. Δείτε τις θέσεις του Λασσάλ που κριτικάρει ο Μαρξ στη «Κριτική του Προγράμματος της Γκότα».

Το ΚΚΕ είχε τη στάση αυτή όσο η συμπεριφορά των λαϊκών μαζών του επέτρεπε ακόμη να ποζάρει ως πρωτοπόρο κόμμα, καθοδηγητής της κοινωνικής πάλης για την ανατροπή του καπιταλισμού. Όμως οι κινητοποιήσεις των πλατειών έθεσαν σε αμφισβήτηση το ρόλο που το ΚΚΕ είχε διαλέξει για τον εαυτό του.

Αντί λοιπόν το ΚΚΕ να δει αυτοκριτικά την πολιτική του, να διαχυθεί μέσα στο αυθόρμητο κίνημα και να αναλάβει τις πραγματικές ευθύνες οργάνωσής του, επινόησε τώρα μια νέα θεωρία: Ότι οι κινητοποιήσεις του λαού στις πλατείες δεν είναι το «πραγματικό» κίνημα, αλλά το πραγματικό κίνημα είναι «στους τόπους δουλειάς», όπου εκεί δίνεται η πραγματική μάχη.

Εκτός από κλασικό οικονομισμό που αποπνέει η θεωρία αυτή, δηλαδή απεμπόληση της γνωστής θέσης για την προτεραιότητα της πολιτικής πάλης απέναντι στη συνδικαλιστική πάλη, έχουμε τώρα να κάνουμε με μια παραπέρα αποστασιοποίησης από τη ριζοσπαστικοποίηση των "αγανακτισμένων" μαζών και της νεολαίας και με μια εμβάθυνση της καχυποψίας απέναντι στο αυθόρμητο κίνημα.

Η αδυναμία του ΚΚΕ να βρει το βηματισμό του συνδυάζεται με τις αντίστοιχες παραπομπές από το ΣΥΝ της αντιμετώπισης της κρίσης μέσα στην (ανύπαρκτη) «Ευρώπη των λαών». Ο ΣΥΝ, παραδομένος στην ευρωλαγνεία του, παραπέμπει κι αυτός τη λύση σε ένα φαντασιακό χωρόχρονο, ανίκανος να πει συγκεκριμένα πράγματα για τη συγκεκριμένη κατάσταση.

Έχουμε λοιπόν μια συνολική ανικανότητα της Αριστεράς να δώσει διέξοδο στη ραγδαία ογκούμενη δυσαρέσκεια και διαμαρτυρία των λαϊκών μαζών ενώ ταυτόχρονα, στις πλατείες το αυθόρμητο κίνημα ψάχνει να βρει ένα δρόμο.

Όσο η κατάσταση αυτή δυναμώνει, τόσο αυξάνει ο κίνδυνος αντιδημοκρατικών εκτροπών. Διότι η πολιτική κρίση που αναπτύσσεται μπορεί να αποκτήσει διέξοδο με δυο τρόπους. Ή με την ανατροπή του πολιτικού αυτού συστήματος από το λαϊκό παράγοντα, λύση που πρ

Παρασκευή 26 Αυγούστου 2011


Ο Ελ Νίνιο προκαλεί… πολέμους και εμφύλιες συγκρούσεις
Σύμφωνα με στατιστική μελέτη που έγινε από το Πανεπιστήμιο Πρίνστον
Ο Ελ Νίνιο προκαλεί… πολέμους και εμφύλιες συγκρούσεις
Το συμπέρασμα της έρευνας είναι τόσο αξιόπιστο ώστε φαίνεται να ισχύει ακόμα κι αν εξαιρεθούν από την ανάλυση αφρικανικές χώρες που παρουσιάζουν μεγαλύτερη τάση για εμφύλιες συγκρούσεις. (File: el-nino-2.jpg )
2Share
εκτύπωση  

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ

Μια νέα αμερικανική έρευνα που δημοσιεύεται στο περιοδικό Nature ισχυριζεται πως υπάρχει άμεση σύνδεση ανάμεσα στο καιρικό φαινόμενο Ελ Νίνιο και την πιθανότητα εμφύλιων πολέμων και άλλων ένοπλων συρράξεων στις τροπικές χώρες τα χρόνια που αυτό εμφανίζεται

Όπως προκύπτει από την στατιστική μελέτη του Δρ Σόλομον Χσιάνγκ, οικονομολόγου στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον, η πιθανότητα εμφύλιου πολέμου στις χώρες που επηρεάζονται από το Ελ Νίνιο εκτινάσσεται από το 3% στο 6% όταν βρίσκεται σε εξέλιξη το φαινόμενο, ενώ αντιθέτως στις χώρες που δεν επηρεάζονται από αυτή την κλιματική μεταβολή, η πιθανότητα παραμένει σταθερή τις τελευταίες δεκαετίες στο 2%.

Οι ερευνητές μελέτησαν τους κύκλους του «Ελ Νίνιο Νότια Ταλάντωση» (ENSO), όπως ονομάζεται επίσημα, της περιόδου 1950-2004 και συνδύασαν τα δεδομένα με εμφύλιες συρράξεις που οδήγησαν στο θάνατο τουλάχιστον 25 ανθρώπων το εκάστοτε έτος. Είδαν ότι στις 90 χώρες που επηρεάζονται από τον Ελ Νίνιο, ο κίνδυνος αναταραχής ήταν διπλάσιος σε σχέση με αυτές, όπου δεν παρατηρούνται σημαντικές αλλαγές. Συνολικά, σύμφωνα με τα αποτελέσματα της μελέτης τους, το Ελ Νίνιο ενδέχεται να σχετίζεται με το 21% των 240 εμφύλιων συγκρούσεων σε παγκόσμιο επίπεδο από το 1950 έως το 2004. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι εμφύλιες συγκρούσεις στο Τσαν, το Κογκό, την Ερυθραία, την Ινδονησία, τη Ρουάντα, τη Μιανμάρ και τον Νίγηρα στη διάρκεια του ισχυρού Ελ Νίνιο του 1997.

Το φαινόμενο Ελ Νίνιο στον Κεντρικό Ειρηνικό φέρνει ζέστη και ξηρασία στο ένα τρίτο της υδρογείου, κυρίως στους τροπικούς, κάθε 4 με 7 χρόνια. Οι ερευνητές θεωρούν πως τα καιρικά αυτά φαινόμενα επηρεάζουν την ανθρώπινη συμπεριφορά επειδή αφενός η ξηρασία του Ελ Νίνιο μειώνει τη διαθεσιμότητα των τροφίμων σε βαθμό που να οδηγεί στη βία, κι αφετέρου επειδή η ζέστη αυξάνει τα κρούσματα βίας. Οι ερευνητές θεωρούν πως η επισιτιστική κρίση που γνωρίζει φέτος το Κέρας της Αφρικής αποτελεί το «ιδανικότερο παράδειγμα» της αλληλεπίδρασης αυτής. «Πριν από δύο χρόνια οι ειδικοί προέβλεψαν το φετινό λιμό στη Σομαλία, όμως η διεθνής κοινότητα δεν έλαβε σοβαρά υπόψη τις προβλέψεις», λέει ο κ. Χσιανγκ.

Ο Ελ Νίνιο, που διαρκεί από εννέα μήνες έως δύο χρόνια, αρχίζει με τη συσσώρευση θερμών υδάτων στη δυτική πλευρά του τροπικού Ειρηνικού Ωκεανού και τη μετακίνησή τους προς τα ανατολικά. Το ρεύμα αυτό μπορεί να προκαλέσει τεράστιες καιρικές μεταβολές, όπως καύσωνα ή ξηρούς ανέμους σε μεγάλο τμήμα της Αφρικής, της νότιας και νοτιοανατολικής Ασίας και της Αυστραλίας. Το Ελ Νίνιο είναι το ένα άκρο μιας κλιματικής ταλάντωσης στον Ειρηνικό: το άλλο άκρο είναι το φαινόμενο Λα Νίνια, που φέρνει χαμηλότερες θερμοκρασίες, βροχές και, όπως φαίνεται, ειρήνη και ομόνοια.