ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΖΩΩΝ

Αρθρο 1

Ολα τα ζώα γεννιούνται με ίσα δικαιώματα στη ζωή και στη δυνατότητα ύπαρξης.

Αρθρο 2

Ο άνθρωπος οφείλει να σέβεται τη ζωή κάθε ζώου. Ο άνθρωπος ανήκει στο ζωικό βασίλειο και δεν μπορεί να εξοντώνει ή να εκμεταλλεύεται τα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου. Αντίθετα, οφείλει να χρησιμοποιεί τις γνώσεις του για το καλό των ζώων. Κάθε ζώο δικαιούται φροντίδας, προσοχής και προστασίας απο τον άνθρωπο.

Αρθρο 3

Κανένα ζώο δεν πρέπει να υποβάλλεται σε κακομεταχείριση ή απάνθρωπη συμπεριφορά. Αν η θανάτωση ενος ζώου θεωρηθεί υποχρεωτική πρέπει να γίνει στιγμιαία, ανώδυνα και χωρίς πρόκληση αγωνίας του ζώου.

Αρθρο 4

Κάθε ζώο δικαιούται να ζήσει στο φυσικό του χώρο (γή, θάλασσα, αέρα ) και να αναπαράγεται σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους. Η στέρηση ελευθερίας του ζώου ακόμη και όταν γίνεται για μορφωτικόυς σκοπούς είναι αντίθετη προς τη διακήρυξη δικαιωμάτων αυτού.

Αρθρο 5

Κάθε ζώο που απο παράδοση θεωρείται κατοικίδιο δικαιούται να ζήσει με το ρυθμό και τις συνθήκες ζωής και ελευθερίας που αντιστοιχούν στο είδος του. Η διαφοροποίηση αυτών των συνθηκών απο τον άνθρωπο έχει σκοπούς κερδοσκοπικούς και είναι αντίθετη προς τη διακήρυξη.

Αρθρο 6

Κάθε ζώο που αποτελεί σύντροφο του ανθρώπου έχει δικαίωμα διάρκειας ζωής ανάλογης με τη φυσική του μακροβιότητα. Η εγκατάλειψη ενος ζώου θεωρείται πράξη απάνθρωπη και εξευτελιστική.

Αρθρο 7

Αναφορικά με τα ζώα που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον άνθρωπο, η διάρκεια και η ένταση δουλειάς πρέπει να είναι σε λογικά πλαίσια, η διατροφή τους ικανοποιητική και η ανάπαυση τους υποχρεωτική.

Αρθρο 8

Οποιοσδήποτε πειραματισμός πάνω στα ζώα, ιατρικός, επιστημονικός, κ.λ.π. αντιτίθεται προς τα δικαιώματα των ζώων, εφόσον προκαλεί πόνο σωματικό ή ψυχικό. Πρέπει να επιδιώκεται η αντικατάσταση του πειραματισμού πάνω στα ζώα, απο άλλες υπάρχουσες τεχνικές.

Αρθρο 9

Τα ζώα που εκτρέφονται για τη διατροφή του ανθρώπου πρέπει να στεγάζονται, να τρέφονται,να μετακινούνται και να θανατώνονται χωρίς πρόκληση πόνου και αγωνίας.

Αρθρο 10

Απαγορεύεται η εκμετάλλευση των ζώων για τη διασκέδαση των ανθρώπων. Η έκθεση ζώου και τα θεάματα που χρησιμοποιούν ζώα αποτελούν  καταστρατήγηση της αξιοπρέπειας και του σεβασμού προς τη ζωή του ζώου.

Αρθρο 11

Κάθε πράξη που, χωρίς λόγο, προκαλεί θάνατο ζώου είναι βιοκτονία, είναι έγκλημα απέναντι στη ζωή.

Αρθρο 12

Κάθε πραξη που προκαλεί θάνατο μεγάλου αριθμού άγριων ζώων αποτελεί γενοκτονά, εγκλημα στο είδος. Η μόλυνση και οποιαδήποτε καταστροφή του φυσικού τους περιβάλλοντος οδηγούν στη γενοκτονία.

Αρθρο 13

Σεβασμός επιβάλλεται ακόμη και στο νεκρό ζώο. Κάθε σκηνή βίας στην τηλεόραση και το σινεμά, με θύματα ζώα πρέπει να απαγορευτεί και μόνο σκηνές που έχουν σκοπό να ενημερώσουν για τα δικαιώματα των ζώων οφείλουν να προβάλλονται.

Αρθρο 14

Οι οργσνισμοί προστασίας των ζώων πρέπει ν αντιπροσωπεύονται απο κάθε κυβέρνηση. Τα δικαιώματα του ζώου πρέπει να κατοχυρωθούν απο τους νόμους, όπως ακριβώς και τα δικαιώματα του ανθρώπου.

(ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΝΩΣΗ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΖΩΩΝ. Παρίσι 1978)

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ   ΣΚΛΑΒΟΥΝΟΣ.

Η «Κυριαρχία « του Ανθρώπου στη Φύση και οι συνέπειες της. Απο τον Ιδεαλισμό, στον Υλισμό και την Οικολογία. Α΄Μέρος.,

Εκδόσεις ΓΟΡΔΙΟΣ, σελ. 598.

Μια ευχάριστη έκπληξη περιμένει τον αναγνώστη που θα πάρει στα χέρια του το νέο βιβλίο του Γεράσιμου Σκλαβούνου. Η ευρύτητα και σοβαρότητα του θέματος και ο εντυπωσιακός όγκος του βιβλίου εξουδετερώνονται με την πρώτη προσεκτική ανάγνωση του κειμένου, που διακρίνεται απο απόλυτη σαφήνεια, καθαρότητα και πληρότητα επιχειρημάτων .

Οπως διαβάζουμε, στον Πρόλογο, «Το θέμα αυτού του βιβλίου προσπαθεί να προσεγγίσει ιστορικά και ιδεολογικά, αυτό που,-- κατά τη γνώμη του συγγραφέα,-- αποτελεί το υπ’αριθμόν ένα προβλημα του πλανήτη μας και της ανθρωπότητας σήμερα, δηλαδή την περιβαλλοντική καταστροφή, αποτέλεσμα της μανιώδους προσπάθειας του ανθρώπου,-- ταξικά προσδιορισμένου βέβαια-- να εξουσιάσει και να εκμεταλλευτεί, μέχρις εξάντλησης, τη φύση».

Σε περίοδο γενικευμένης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος υπάρχει η τάση να υποτιμηθεί η σοβαρότητα του περιβαλλοντικού προβλήματος. Ομως αυτή τη στιγμή η υπερθέρμανση του πλανήτη και η κλιματική αποσταθεροποποίηση, έκφραση της  γενικευμένης διατάραξης  της οικολογικής ισορροπίας, απειλούν περισσότερο τις χώρες των τροπικών, που δεν ευθύνονται για το πρόβλημα και διαθέτουν τα λιγότερα μέσα για την αντιμετώπιση των επερχόμενων κινδύνων. «Την κύρια ευθύνη την έχουν οι χώρες του παγκόσμιου Βορρά που είναι οι παλαιότεροι και κύριοι  καταστροφείς του φυσικού περιβάλλοντος, όντας φορείς και εκφραστές, τους τελευταίους αιώνες, της ιδεολογίας της ανάπτυξης και της γραμμικής αντίληψης για την πρόοδο, μαζί με το παγκόσμιο σύστημα της παγκόσμιας ελεύθερης αγοράς, της κεφαλαιοκρατίας, του κέρδους και του ανταγωνισμού, σε βάρος του φυσικού περιβάλλοντος και των ίδιων των εργαζομένων, οι οποίοι βλέπουν τα κοινωνικο-οικονομικά χάσματα να μεγαλώνουν».

Ας διαβάσουμε ακόμη ένα απόσπασμα απο τον πρόλογο του βιβλίου., για να κατανοήσουμε καλύτερα και το πνεύμα που το διατρέχει και την στοχοθεσία του. «Τελικά το δράμα της εποχής μας δεν είναι μόνο η περιβαλλοντική καταστροφή, η κλιματική απορρύθμιση, η ρύπανση του περιβάλλοντος και η εξάντληση των φυσικών πόρων, δεν είναι μόνον η πλήρης αποτυχία της αστικής ιδεολογίας της πρόοδου και της υποτιθέμενης αυτορρυθμιζόμενης αστικής αγοράς, είναι και το ότι το εργατικό κίνημα,  στο οποίο στήριξαν τις ελπίδες τους ο Μαρξ και ο Ενγκελς, καθώς και η αριστερά, η οποία ευελπιστεί να το εκπροσωπήσει, στέκουν, στην καλύτερη περίπτωση, αμήχανοι και χωρίς θεωρητική και ιδεολογική προετοιμασία, απέναντι στα νέα περιβαλλοντικά δεδομένα και στούς νέους θανάσιμους κινδύνους για την ανθρωπότητα. Αυτοί που θα έπρεπε να ήταν στην πρωτοπορία  των αγώνων για τη σωτηρία της, όπως έγινε τον περασμένο αιώνα απέναντι στα οικονομικά προβλήματα  του τότε, τους παγκόσμιους πολέμους, τον θηριώδη φασιστικό άξονα που ήθελε να υποτάξει όλη τη γή ή, μετά, απέναντι στην απειλή ενος θερμοπυρηνικού πολέμου. Ωσπου πήρε τη σκυτάλη απο τα κουρασμένα χέρια της αριστεράς το οικολογικό κίνημα, Μήπως όμως έχει αρχίσει και αυτό αν κουράζεται και να αφομοιώνεται;».

«Ως ενα βαθμό ναί, ως ένα άλλο όχι. Γιατί τους κουρασμένους και αφομοιωμένους τους αντικαθιστούν άλλοι, νεώτεροι και πιο ανήσυχοι για το μέλλον της γής, όπως έδειξαν τα γεγονότα των τελευταίων χρόνων, με τις μεγάλες διαδηλώσεις στην Κοπεγχάγη και το Κανκούν, στη διάρκεια των διασκέψεων για την κλιματική αλλαγή , στο Βερολίνο κατά της χρήσης πυρηνικής ενέργειας ή στην παγκόσμια σύναξη για το κλίμα στην Κοτσαμπάμπα της Βολιβίας».

Και συνεχίζει ο συγραφέας στις εισαγωγικές σκέψεις για την κατάσταση του οικολογικού κινήματος. «Τα γεγονότα αυτά που έχουν υπερκεράσει σε μαζικότητα και μαχητικότητα παράλληλες εκδηλώσεις  των Κοινωνικών Φόρουμ, τα οποία  φαίνεται δεν έχουν πια την «εύνοια» της παραδοσιακής αριστεράς, χωρίς παράλληλα να μεταφέρει αυτή την εύνοια – τουλάχιστον μαζικά- στο οικολογικό κλίνημα , ώστε να υπάρξει μια προωθητική σύνθεση σε οικοσοσιαλιστική κατεύθυνση. Στην κατεύθυνση δηλαδή ενός σοσιαλισμού με ελευθερία και δημοκρατία  σε παγκόσμια κλίμακα, με απορριψη της αναπτυξιακής ιδεολογίας, κάτι που στην πράξη σημαίνει αποανάπτυξη για τις ήδη αναπτυγμένες χώρες, και οικολογική ανάπτυξη για τις φτωχές, δηλαδή έμφαση περισσότερο στην ποιότητα, παρά στην ποσότητα, ώστε βαθμιαία να επέλθει εξισορρόπηση των βιοτικών επιπέδων σε παγκόσμιο επίπεδο, με απόλυτο σεβασμό όχι μόνο στη φυσική βιοποικιλότητα αλλά και στην πολιτισμική και εθνική. Παρήγορο είναι οτι πολλοί ιθαγενείς λαοί στην Λατινική Αμερική και αλλού, τέτοια αιτήματα έχουν κάνει σημαία του αγώνα τους».

Αυτές οι εισαγωγικές σκέψεις και διαπιστώσεις δεν είναι σε θέση να αποδώσουν το βάθος και το εύρος της μελέτης και ανάδειξης των ιδεολογικών, φιλοσοφικών καιο πολιτικών προυποθέσεων και αιτίων της σύγχρονης περιβαλλοντικής κρίσης που ανέλαβε να  διερευνήσει ο Γεράσιμος Σκλαβούνος. Η απόδοση του κεντρικού πυρήνα της μελέτης με λίγα λόγια δεν είναι καθόλου εύκολο εγχείρημα αφου ο συγγραφέας του βιβλίου μας καλεί σε ένα ταξίδι στον κόσμο των ιδεών, της φιλοσοφίας και της πολιτικής σκέψης αρχίζοντας απο την Αρχαιότητα, για να καταλήξει , σ’αυτόν τον τόμο, στον 18^ο αιώνα. Σίγουρα , σύντομα, όσο επιτρέπει η δυσκολία του θέματος , θα διαβάσουμε και τη συνέχεια. Ο Γεράσιμος Σκλαβούνος είναι γνωστός όχι μόνο για την συμμετοχή και την προσφορά του στις προσπάθειες διάχυσης στην κοινωνία των ιδεών της αριστεράς και της πολιτικής οικολογίας. Ειναι επίσης γνωστός για τον δυναμισμό του, την υπομονή, τη μνημειώδη εργατικότητα και το θάρρος να καταβάλλει όσο κόπο και χρόνο χρειαστεί για να ερευνήσει, να αναλύσει και να παρουσιάσει, με πρωτότυπο και κατανοητό τρόπο, δύσκολα θεωρητικά και κοινωνικά προβλήματα.

Ο Α’ τόμος, που έχουμε στα χέρια μας, είναι χωρισμένος σε 12 κεφάλαια, που εκτείνονται σε 500 περίπου σελίδες, ενώ ακολουθεί ένα Παράρτημα με εκτενή χαρακτηριστικά, σχετικά αποσπάσματα κειμένων, που καταλαμβάνουν άλλες 100 περίπου σελίδες. Ακολουθεί σχετική, βασική βιβλιογραφία που χρησιμοποιήθηκε.

Θα αρκούσε μια απλή ανάγνωση των 12 κεφαλαίων για να υποψιαστεί κανείς την ευρύτητα της θεματικής που δεν περιορίζεται στην έννοια της προόδου και της κυριαρχίας του ανθρώπου στη φύση στον Αρχαίο κόσμο  αλλά και στην περίοδο της Νεωτερικότητας, με την ανάπτυξη του καπιταλισμού και την ευρωπαική κυριαρχία στον τότε γνωστό κόσμο και στη φύση. Ισδιάιτερη έμφαση δίδεται στην περίοδο της Αναγέννησης  και του Δαφωτισμού, οπότε αναδύεται παραστατικά το νέο ανθρωποκεντρικό κοσμοείδωλο που αποτέλεσε το θεμέλιο της ιδεολογίας της κυριαρχίας του ανθρώπου πάνω στη φύση. Εδώ παρελαύνουν ονόματα και χαρακτηριστικά αποσπάσματα της σκέψης φιλοσόφων Φράνσις Μπέηκον, Καρτέσιου,  Χομπς, Λοκ, Σπινοζα, Λαίμπνιτς.

Ολη η προσέγγιση γίνεται απο μαρξιστική σκοπιά, με κριτικό αναλυτικό τρόπο. Και με την χρήση εκτενών παραπομπών και παραθεμάτων των φιλοσόφων και διανοητών της ευρωπαικής γενικότερα και της γερμανικής ειδικότερα, κλασσικής φιλοσοφίας. Ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να διαβάσει αποσπάσματα εργών των Εγελου, Φουερμπαχ, Μαρξ , Ενγκελς  και Λένιν και να ξεκαθαρίσει κάποια αμφιλεγόμενα σημεία σχετικά με τις απόψεις τους για τη φύση και το ρόλο της επιστήμης και της τεχνικής που ταλαιπώρησαν για δεκαετίες την αριστερά που της αποδόθηκε, συχνά δικαιολογημένα, η μομφή του παραγωγισμού και του οικονομισμού.

Ο συγγραφέας βρίσκεται σε συνεχή διάλογο με τους διανοητές που παρουσιάζει και έχει την ικανότητα να επιλέγει, να αξιολογεί και να παραπέμπει σε καίρια σημεία που απαιτούνται για την ανάπτυξη της επιχειρηματολογίας του. Ο Γεράσιμος Σκλααβούνος τιμά την αριστερά και την οικολογική σκέψη στην Ελλάδα όπου μέχρι πριν απο λίγο κυριαρχούσαν οι προκαταλήψεις και η άγνοια της διεθνούς προβληματικής και αμφισβήτησης του κυρίαρχου αναπτυξιακού, καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και κατανάλωσης. (Στο παράρτημα υπάρχει εκτενές παράθεμα με κριτική αναφορά στον Σερζ Λατούς, που θεωρείται εκφραστής του κινήματος της αποανάπτυξης, των αντιρρησιών της μεγέθυνσης ,της καπιταλιστικής οικονομίας).

---------------

Ας μου επιτραπούν στο σημείο αυτό κάποιες προσωπικές σκέψεις  για το πρόβλημα του επαναπροσδιορισμού της σχέσης  ανθρώπινης κοινωνίας – φύσης, που βρίσκεται στο επίκεντρο της σημερινής οικολογικής συζήτησης, αναζητώντας τα ίχνη μιας νέας φιλοσοφίας της φύσης, επανεξετάζοντας πολλούς παραδοσιακούς όρους  κατα τη θεωρητική σύλληψή τους  και την ιδεολογική λειτουργία τους, στα νέα ιστορικά και κοινωνικά πλαίσια της εποχής μας.

Μετά απο συζητήσεις τεσσάρων δεκαετιών, διαπιστώνεται οτι οι οικολογικοί δρόμοι  και οι προτάσεις για μια διαφορετική σχέση με τη φύση  δεν είναι ούτε εύκολοι ούτε μονοσήματοι. Κινούνται συνήθως μεταξύ μιας επιταγής προς τη φρόνηση των ανθρώπων (ζητώντας τον περιορισμό της εκμετάλλευσης της φύσης) και μια ηθική επιταγή (υπενθυμίζοντας την ευθύνη μας απέναντι στη φύση και τις επόμενες γενιές). Οι ηθικοί και οικολογοί προσανατολισμοί δυσκολεύονται να βρούν το δρόμο τους σε κουλτούρες που κυριαρχούνται απο την τεχνική που στοχεύει στο κέρδος, παραπαίοντας αναπόφευκτα ανάμεσα στο γνωσιολογικό ιδανικό της επιστήμης (που βλέπει τη φύση ως αντικείμενο) και τα ιδανικά της οικονομίας (που βλέπει τη φύση ως ανεξάντλητη πηγή πρώτων υλών).

Η ιστορία του ανθρώπου και η ιστορία της φύσης αλληλοδιεισδύουν . Το μέλλον της φύσης  συνδέεται με το μέλλον του ανθρώπου και το βαθμό υπευθυνότητας που θα επιδείξει απέναντι στη φύση. Οι συνθήκες ζωής των μελλοντικών γενεών εξαρτώνται απο την ύπαρξη μιας ακέραιης φύσης (χωρίς προβλήματα  πυρηνικών  καταλοίπων, μολυσμένων υδάτων, αέρα και εξαντλημένων φυσικών πόρων.) Σήμερα  έχουμε την αίσθηση οτι είμαστε μάρτυρες  του τέλους ενός κόσμου που καταρέει, μόνο που δεν μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε αν πρόκειται για τη βαθμιαία κατάρευση μιας κοινωνικής και οικονομικής τάξης πραγμάτων, που φαίνεται να είναι γερά εδραιωμένη σε θεσμούς και στη συνείδηση των ανθρώπων ή μήπως βρισκόμαστε  μπροστά στο τέλος του πλανήτη ως ζωντανού οργανισμού. Η γνώση των οικολογικών αρχών, αν αξιοποιηθεί σωστά απο την ανθρωπότητα θα μπορούσε να ανοίξει καινούργιες προοπτικές για την δίκαιη κοινωνική ανοικοδόμηση και τη συμφιλίωση με τη φύση. Για να χρησιμοποιήσουμε μια προειδοποιητική έκφραση του Μάρεϋ Μπούκσιν «αν δεν παραγματοποιήσουμε αυτό που φαίνεται αδύνατο, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με το αδιανοήτο». 

Απο όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω η νέα γενιά αριστερών διανοητών και ερευνητών, στη χώρα μας, είναι ενημερωμένη με την σύγχρονη προβληματική και αναζητά δρόμους και δυνατότητες οικοδόμησης μιας βιώσιμης κοινωνίας, σε αρμονία  με τη φύση και σε απόλυτη ρήξη με το κεφαλαιοκρατικό σύστημα, με τον παραγωγισμό και τον καταναλωτισμό του. -- Βιβλία σαν αυτό του Γεράσιμου Σκλαβούνου, με θέμα την κυριαρχία του ανθρώπου στη φύση και τις συνέπειες της, ενισχύουν με επιχειρήματα τη σχετική αναζήτηση και γιαυτό η προσφορά του είναι πολλή  σημαντική.

*( Η πρώτη παρουσίαση του βιβλίου έγινε στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ των Αθηνών στις 28/9/2011. -- Για όσους τυχόν δεν γνωρίζουν περισσότερα για τον συγγραφέα αναφέρουμε οτι ο Γεράσιμος Σκλαβούνος είναι διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Ναντέρ, και έχει εργαστεί ως πολεοδόμος - χωροτάκτης, μηχανικός και γεωγράφος. Αλλα έργα του έχουν κυκλοφορήσει στα γαλλικά και στα ελληνικά απο τις εκδόσεις Γόρδιος, το 2006 και 2008.)

Ευθύμης Παπαδημητρίου

(Ομότιμος καθηγητής φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Ιωαννίνων).

ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, ΑΦΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕ ΑΧΑΛΙΝΩΤΟ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ ΑΚΡΑΙΕΣ ΑΝΙΣΟΤΗΤΕΣ, ΞΥΝΕΙ ΠΛΕΟΝ ΤΟΝ ΠΑΤΟ ΤΟΥ ΒΑΡΕΛΙΟΥ, ΕΤΟΙΜΟ ΝΑ ΞΕΨΥΧΗΣΕΙ, ΤΟΝΙΖΕΙ ΣΤΗΝ «Ε» Η ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΟΣ

«Τελευταίο οχυρό των τραπεζών, οι φόροι και οι συντάξεις»

Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΣΩΤΗΡΧΟΥ

Θεωρεί ότι το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, που αυτή τη στιγμή βάζει χέρι στους φόρους των πολιτών και στις συνταξιοδοτικές τους αποταμιεύσεις, ξύνει τον πάτο του βαρελιού και ουσιαστικά ξεψυχά. Γιατί «πόσο ακόμη θα αντέξει η ακραία ανισότητα; Το πλουσιότερο 1% του κόσμου, που στην πραγματικότητα είναι το 0,5%, αυξάνει το εισόδημά του κατά 281% και αυτό το επίπεδο συγκέντρωσης πλούτου κανένα σύστημα δεν μπορεί να το συντηρήσει. Αυτό συμβαίνει τώρα και γι' αυτό ζούμε σε μια ενδιαφέρουσα εποχή γιατί δεν ξέρουμε τι θα ακολουθήσει». Συγκρίνει αυτό το σύστημα, «που έχει φτάσει πια να παράγει βαρβαρότητα εξωθώντας στην εξαθλίωση μεγάλα τμήματα του πληθυσμού», με τα στρατιωτικά καθεστώτα που κατέρρευσαν, όχι από κάποια «ανώτερη μεγάλη δύναμη», αλλά επειδή «εξαντλήθηκαν φτάνοντας στα όριά τους». Οσο για το κίνημα που αναπτύσσεται;

Πάνω από 45 εκατ. άνθρωποι στις ΗΠΑ κινδυνεύουν να μείνουν άστεγοι«Το κίνημα εμπεριέχει τη δυνατότητα να αναπτύξουμε διαφορετική σχέση με αυτό το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Εχει να κάνει με την κοινωνία και όχι με την κατάληψη της εξουσίας. Και ίσως είναι ένα πρώτο βήμα στις αλλαγές που πρόκειται να συμβούν στο μέλλον», λέει στην «Ε», συγκρίνοντάς το με το κίνημα των ανθρώπινων δικαιωμάτων στις ΗΠΑ, όπου αγώνες πολλών γενεών οδήγησαν στην κατοχύρωση θεσμικής ισότητας για τους μαύρους και όχι μόνο.

Τα παραπάνω λόγια δεν προέρχονται από οποιαδήποτε, αλλά από τη Σάσκια Σάσεν, καθηγήτρια κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης και συνεπικεφαλής της Επιτροπής για την Παγκόσμια Σκέψη, η οποία μας μίλησε για:

* Την έκταση του προβλήματος στις ΗΠΑ, όπου το 2009 το ένα στα 45 νοικοκυριά, σχεδόν τέσσερα εκατομμύρια οικογένειες, έχασαν το σπίτι τους, ενώ άμεσα απειλούνται με έξωση επιπλέον 10 εκατομμύρια νοικοκυριά: «Μιλάμε για περισσότερους από 45 εκατομμύρια ανθρώπους που κινδυνεύουν να μείνουν άστεγοι, τεράστια νούμερα που πίσω τους κρύβουν πραγματικές ανθρώπινες ζωές, ολόκληρες γειτονιές έρημες και πόλεις-φαντάσματα. Επιπλέον 50 εκατομμύρια φτωχών βασίζονται σε επισιτιστική βοήθεια για να τραφούν. Αυτό είναι ένα συστημικό πρόβλημα. Πόσο χειρότερο μπορεί να γίνει;».

* Το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα παραγωγής ανισότητας, που πριν από μερικά χρόνια έφτασε να κατέχει ως πλασματικό διαθέσιμο -επειδή δεν πρόκειται για πραγματικά χρήματα αλλά για την ιδέα της αξίας τους- 630 τρισ. δολάρια τη στιγμή που το παγκόσμιο ΑΕΠ, δηλαδή το εισόδημα όλων των χωρών του κόσμου, δεν ξεπερνούσε τα 54 τρισ. δολάρια.

Ακόμη και οι τραπεζίτες ξέρουν ότι αυτό το ποσό είναι ελαφρώς μεγάλο. Κι άρχισαν να ανησυχούν επειδή δεν έχει υλικό αντίκρισμα και έτσι ήθελαν να έχουν πραγματικά περιουσιακά στοιχεία και άρχισαν τις επενδύσεις σε ακίνητα και γη.

Με αποτέλεσμα το 2006, με τη μέθοδο των υποθηκών, έβαλαν στο χέρι τα σπίτια τού 30% των αμερικάνικων νοικοκυριών που δεν είχαν δικό τους σπίτι. Η κρίση είναι μια εσωτερική συνθήκη στο χρηματοοικονομικό σύστημα. Τώρα αρχίζουν να χρησιμοποιούν τα χρήματα των φορολογουμένων και αυτό είναι το τελευταίο που απέμεινε, είναι σαν να ξύνουν τον πάτο του βαρελιού. Για μένα και για σένα για τις χώρες μας αυτά είναι ο πλούτος του λαού. Και επιτέθηκαν και σε αυτόν».

**Τι θα ακολουθήσει;

**«Αυτό είναι το ερώτημα. Ούτε οι ίδιοι γνωρίζουν. Γι' αυτό είναι μια ενδιαφέρουσα εποχή. Για την Ελλάδα, για παράδειγμα, συμφωνούν για μια έκπτωση 50% του χρέους, κάτι που δεν ήθελαν να κάνουν πριν από λίγους μήνες. Το ΔΝΤ δίνει χρήματα στην ελληνική κυβέρνηση και όχι στις τράπεζες. Τα ξένα κεφάλαια έρχονται και αγοράζουν ομόλογα, μέρος του ελληνικού χρέους από τις τράπεζες για να μπορούν να διαμαρτυρηθούν αργότερα ότι δεν συμφωνούν με τη συμφωνία έκπτωσης του χρέους.

Κάτι τέτοιο συνέβη στα τέλη του 1980 στη Λατινική Αμερική -Περού και Εκουαδόρ, για παράδειγμα- και αφού υφάρπαξαν και τους φόρους, οδήγησαν σε μεγάλη κρίση. Εδώ βρίσκονται και οι ευθύνες της κυβέρνησης γιατί αυτά τα χρήματα προορίζονταν για τον κόσμο και τα εξάντλησαν.

Εδώ είναι το έγκλημα. Τα δοκίμασαν όλα, περικοπές στους μισθούς, στις συντάξεις, στα σχολεία, στην ιατρική περίθαλψη. Οδήγησαν τον κόσμο σε μεγάλη φτώχεια. Και μετά τι; Αυτό είναι το σκοτεινό χρηματοπιστωτικό σύστημα, ένα άτυπο οικονομικό σύστημα που μόνο έτσι περιγράφεται ως η "άγρια δύση"».

**Πώς βλέπετε το ρόλο του κινήματος «Καταλάβατε τη Γουόλ Στριτ»;

**«Τόσα εκατομμύρια άνθρωποι στις ΗΠΑ έχουν χάσει τα σπίτια τους, ενώ άλλοι τόσοι είναι φτωχοί και πεινάνε. Και αυτοί οι άνθρωποι είναι αόρατοι, γιατί πρόκειται για μια αχανή χώρα. Αυτό που μέχρι στιγμής έχει καταφέρει το κίνημα είναι να ρίξει φως σε αυτήν την τραγική κατάσταση που βιώνει η μεσαία τάξη. Η συνεισφορά του είναι ότι καταδεικνύει πως κάτι πάει στραβά με το σύστημα.

Και όταν βλέπεις αυτό το φαινόμενο να πολλαπλασιάζεται και να γίνεται παντού, παίρνει τις διαστάσεις ενός παγκόσμιου διδάγματος. Ολα αυτά τα κινήματα δημιουργούν αφηγήσεις που αμφισβητούν τις κυρίαρχες παραδοχές για το άτρωτο σύστημα και τις επανακωδικοποιούν. Και αυτό δεν γίνεται από ακαδημαϊκούς ή ιδεολογικούς παράγοντες, όπως είναι "τα μεγάλα κεφάλια", δεν το κάνουν οι ειδήμονες αλλά οι απλοί άνθρωποι και αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Αυτό που συνήθως συμβαίνει στις ΗΠΑ είναι ότι για λίγο καιρό το υποστηρίζουν και μετά δεν ξέρουν τι να κάνουν με αυτό. Σκέφτονται ότι πρέπει να τελειώνει, ότι ήταν αρκετό. Ωστόσο, αυτοί που συμμετέχουν ψάχνονται για το επόμενο βήμα. Είναι ενδιαφέρον. Πού θα οδηγήσει, δεν γνωρίζω. Το βλέπω σαν ένα πρώτο βήμα για κάτι άλλο, όπως όταν ξεκίνησε το κίνημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων πριν από πάρα πολλά χρόνια και χρειάστηκε μια προσπάθεια γενεών για να κατορθώσει κάτι».